สรุปเนื้อเรื่อง Hometown Cha-Cha-Cha (2021) โฮมทาวน์ ชะชะช่า

Hometown Cha-Cha-Cha สปอยล์ : ทันตแพทย์สาวมาเปิดคลินิกในชุมชนชายทะเลอันอบอุ่น และได้พบชายหนุ่มที่มีนิสัยตรงข้ามกันทุกอย่าง …

เรื่องย่อ Hometown Cha-Cha-Cha (2021) โฮมทาวน์ ชะชะช่า

EP.1 หมู่บ้านริมทะเลอันอบอุ่น

ทันตแพทย์หญิง ยุนฮเยจิน (รับบทโดย ชินมินอา) อยู่ที่คลินิกแห่งหนึ่ง ด้วยความที่เธอเป็นหมอประเภทรักษาคนไข้ตามอาการ จึงขัดกับนโยบายของผู้อำนวยการคลินิก ที่ต้องการให้รักษาคนไข้แบบแอดวานซ์ ซึ่งหมายความว่า คลินิกจะมีรายได้จากคนไข้มากขึ้น

วันหนึ่ง ผู้อำนวยการเข้าแทรกแซงการทำงานของฮเยจิน ด้วยการดึงคนไข้ของเธอไปทำเอง เมื่อฮเยจินรู้ก็ไม่พอใจ จนมีปากมีเสียงกัน สุดท้ายเธอตัดสินใจลาออก

แต่ด้วยความที่เป็นคนปากร้าย ฮเยจินได้ทิ้งคำพูดแย่ ๆ ไว้ให้ผู้อำนวยการ แย่ไปกว่านั้น เธอเอาเรื่องราวต่าง ๆ ไปแฉในโลกออนไลน์ ทำให้ชื่อของเธอฉาวโฉ่ ไม่มีคลินิกหรือโรงพยาบาลไหนกล้ารับเข้าทำงาน

ฮเยจินพยายามร่อนใบสมัครงานไปตามคลินิก และสถานพยาบาลต่าง ๆ แต่ก็ไม่มีใครรับ ด้วยเหตุผลเรื่องพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม

เอาล่ะสิ ค่าบัตรเครดิตก็มา งานก็ไม่มี จังหวะนั้นเสียงเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “วันเกิดของแม่”

วันนี้ 23 มีนาคม เป็นวันเกิดแม่ ฮเยจินขับรถเก๋งนำเข้ายี่ห้ออาวดี้ มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ริมทะเลที่มีชื่อว่า หมู่บ้านกงจิน ตั้งอยู่ที่เมืองซองโฮ

ฮเยจินถอดรองเท้าเบรนด์เนมรุ่นลิมิเต็ด ที่เพิ่งใส่เป็นครั้งแรกไว้บนชายหาด ก่อนจะเดินด้วยเท้าอันเปลือยเปล่า ทอดอารมณ์คิดถึงช่วงเวลาในวัยเด็ก ช่วงเวลาที่มีความสุขกับแม่ ณ ชายหาดแห่งนี้ เป็นเพียงแต่เธอไม่รู้เลยว่า วันนี้จะเป็นวันอันแปลกประหลาด ที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล …

รองเท้ารุ่นลิมิเต็ดอันตรธานหายไปจากที่มันเคยอยู่ ฮเยจินตกใจ จังหวะเดียวกัน ฮงดูชืก (รับบทโดย คิมซอนโฮ) หรือคนละแวกนั้นเรียกเขาว่า หัวหน้าฮง ถือรองเท้าข้างหนึ่งของฮเยจินขึ้นมาจากน้ำยื่นให้ พร้อมกับโวยวายออกมาชุดใหญ่ว่า รองเท้าข้างนี้เกือบทำให้เขาได้รับอันตรายขณะเล่นเซิร์ฟบอร์ด

ฮเยจินขอโทษยกใหญ่ และร้องขอให้เขาลงไปหารองเท้าอีกข้างให้เธอ เพราะมันเป็นรองเท้ารุ่นพิเศษที่เธอเพิ่งใส่เป็นครั้งแรก แต่ความช่วยเหลือจากหัวหน้าฮง คือ อีแตะ

ฮเยจินเดินถือรองเท้าราคาแพงระยับ ที่ตอนนี้เหลืออยู่ข้างเดียว ด้วยสีหน้ายอมรับความซวยที่เกิดขึ้น เมื่อกลับมาที่รถ เรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นอีกครั้ง รถสตาร์ทไม่ติด !

ฮเยจินเซ็งกับความโชคร้ายที่เกิดขึ้น และเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร. หาช่างซ่อมรถ โทรศัพท์กลับไม่มีสัญญาณซะอย่างนั้น

ระหว่างที่ฮเยจินพยายามเดินหาสัญญาณโทรศัพท์ อาการ ข้าศึกบุกโจมตี ก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เธอรีบวิ่งเข้าไปในคาเฟ่แห่งหนึ่ง เพื่อขอเข้าห้องน้ำ เธอสั่งกาแฟหนึ่งแก้วเป็นมารยาท

หลังจากปลดทุกข์เสร็จเรียบร้อย ฮเยจินก็ยื่นบัตรเครดิตจ่ายค่ากาแฟ 4 พันวอน (ประมาณ 112 บาท) ปรากฏว่าบัตรเครดิตรูดไม่ผ่าน เงินสดก็ไม่มี จะไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็ม ตู้ก็ดันกดไม่ได้อีก ส่วนเจ้าของร้านก็ดันเป็นคนขี้ตืด ไม่ว่ายังไงก็จะให้เธอจ่ายค่ากาแฟให้ได้ ระหว่างนั้นข่าวทางทีวีรายงานว่า เกิดเหตุไฟไหม้ที่ฮันกุกเทเลคอม จึงทำให้สัญญาณโทรศัพท์และอินเทอร์เน็ตถูกตัด

ทันใดนั้น หัวหน้าฮงก็ปรากฏตัวขึ้น ฮเยจินจึงเอ่ยปากขอยืมเงิน แต่แทนที่จะให้ยืมเงิน เขากลับพาเธอไปที่สะพานปลา เพื่อทำงานควักไส้ปลาหมึกแลกเงิน

หลังทำงานไป 4 ชั่วโมง ฮเยจินได้เงินมา 3 หมื่นวอน เธอจึงไปจ่ายค่ากาแฟ และใช้เงินที่เหลือเป็นค่ากินและค่าที่พักสำหรับคืนนี้

ทีนี้ เมื่อชาวบ้านรู้ว่าฮเยจินเป็นหมอฟัน จึงแนะนำให้เธอมาเปิดคลินิกทันตกรรมที่นี่ ตอนแรกฮเยจินก็ไม่ได้สนใจ พลางคิดในใจว่า “ใครเขาเปิดคลินิกที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ห่างไกลความเจริญแบบนี้กัน”

รุ่งเช้า ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ฮเยจินโทร. หาช่างซ่อมรถ ซ่อมเสร็จก็ขับรถกลับกรุงโซลอย่างสบายใจ แต่ระหว่างทาง ผอ.ที่ทำงานเก่าดันโทร. มา แล้วพูดจายั่วโมโห …

“ดูเหมือนว่าเธอขุดหลุมฝังตัวเองไปเรียบร้อยแล้วนะ ใครจะจ้างเธอล่ะ เพราะอย่างนั้นฉันจึงมีข้อเสนอมาให้เพราะสงสาร มาหาฉันแล้วคุกเข่าขอร้อง แล้วฉันจะยอมให้เธอกลับเข้ามาทำงานอีกครั้ง”

ฮเยจินหัวร้อนขึ้นมาทันที “คุกเข่าเหรอ คิดว่าฉันบ้าหรือไง ที่จะกลับไปทำงานกับคุณ คิดว่าฉันต้องเป็นลูกจ้างไปตลอดหรือไง ฉันจะเปิดคลินิกเอง”

หลังจากกดปุ่มวางสาย ฮเยจินเหยียบเบรกรถ Audi A5 แล้วหักพวงมาลัยกลับไปที่กงจินทันที ฮเยจินกลับไปหาเจ้าของร้านปลาดิบ ที่แนะนำให้เธอเปิดคลินิกทันตกรรม เจ้าของร้านปลาดิบจึงพาไปหานายหน้าอสังหาฯ เพื่อติดต่อเรื่องเช่าที่

และเมื่อฮเยจินไปพบนายหน้าอสังหาฯ ก็ถึงกับแปลกใจ เมื่อนายหน้าคนนั้นคือ หัวหน้าฮง !

EP.2 การขอโทษด้วยความจริงใจ

การตัดสินใจเปิดคลินิกทันตกรรมที่กงจิน ทำเอาชาวบ้านแตกตื่นกันยกใหญ่ ส่วนหนึ่งก็เพราะแปลกใจที่ว่า ทำไมคนสวยเมืองกรุงอย่างฮเยจิน ถึงได้มาเปิดคลินิกที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้

ฮเยจินถูกเชิญเป็นแขกในงานเลี้ยงผู้สูงอายุของหมู่บ้าน ตอนแรกเธอคิดจะปฏิเสธ เพราะงานแบบนี้ไม่ใช่แนว แต่เมื่อนึกถึงว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้โฆษณาคลินิก เธอจึงตัดสินใจไปร่วมงาน

แล้วเรื่องราว “ปลาหมอตายเพราะปาก” ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อฮเยจินเม้าท์มอยทางโทรศัพท์ นินทาคนที่มาร่วมงานกับ พโยมีซอน (รับบทโดย กงมินจอง) เพื่อนสนิทที่คบกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น แต่ความซวยบังเกิด เเสียงของเธอหลุดเข้าไมค์ออกลำโพงกระจายเสียง ทุกคนต่างนิ่งอึ้งด้วยความตกตะลึง “ที่นี่ไม่มีอะไรถูกใจเลย รู้งี้อยู่โซลดีกว่า ก็แบบว่ามีตาลุงคนนึงที่เปิดคาเฟ่ คงเป็นนักร้องที่ไม่ดังน่ะ ตาลุงคนนั้นเอาแต่เล่าเรื่องของตัวเองตลอดเลย น่าเบื่อมาก อ้างว่าโดนผู้จัดการโกงเลยทำให้ไม่ได้ออกอัลบั้มสอง เอาจริง ๆ นะ คนที่ใช้ชีวิตจมอยู่กับอดีตมันดูขี้ขลาดมาก ๆ”

หลังจากงานเลี้ยง ความสัมพันธ์ของฮเยจินกับคนในหมู่บ้านก็ดิ่งลงเหว ไม่ว่าจะเป็นการแสดงท่าทีรังเกียจ การป้อนอาหารของคุณยายคิม ผู้อาวุโส No.1 ของหมู่บ้าน หรือการพูดดูถูกร้านขายของชำในหมู่บ้านว่า ขายแต่สินค้าเกรดล่าง ไม่มีสินค้าระดับพรีเมี่ยมที่เธอต้องการ แม้กระทั่งการบูลลี่อาหารที่ชาวบ้านทำมาเลี้ยง โดยหาว่าเป็นอาหารสกปรก

ความเป็นไปของฮเยจินอยู่ในสายตาของหัวหน้าฮงตลอด แม้เขาจะไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมา แต่แววตาของเขาแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน วันหนึ่งเขาจึงพูดสั่งสอนเธอ “คุณคงคิดว่าชีวิตของตัวเองเลิศเลอมากเลยสินะ เรียนเก่ง สุดท้ายก็ได้เป็นหมอ ทำไมคุณถึงเอาเรื่องคนอื่นไปพูดตามอำเภอใจแบบนั้นล่ะ ดูเหมือนคุณจะไม่รู้อย่างนึง คนเราน่ะไม่ได้เท่าเทียมกันอย่างที่คุณเข้าใจหรอก บางคนเส้นทางชีวิตเหมือนถนนลูกรัง แม้จะพยายามวิ่งผ่านไปแทบตาย แต่ปลายทางก็ต้องเจอกับหน้าผาอันสูงชัน เข้าใจมั้ย”

แล้ววันเปิด “คลินิกทันตกรรม” ก็มาถึง ฮเยจินได้มีซอนมาเป็นผู้ช่วยแพทย์ ตั้งแต่ 9 โมงเช้า ถึง 6 โมงเย็น ไม่มีลูกค้าเลยแม้แต่คนเดียว เวลาผ่านไปหลายวันสถานการณ์ยังเหมือนเดิม

ณ จุดนี้ ฮเยจินกับมีซอนทำใจแล้วว่า “เจ๊งแน่นอน งานนี้แจ๊งแน่นอน” !

อย่างไรก็ตาม หัวหน้าฮงก็ยื่นมือเข้ามาช่วยแบบเนียน ๆ ด้วยการพาฮเยจินเข้าไปในสถานการณ์ต่าง ๆ เพื่อให้เธอได้แสดงความสำนึกผิดต่อคนในหมู่บ้านด้วยความจริงใจ ลดอีโก้ของตัวเองลง และสอนให้เธอรู้จักการปรับตัวให้เข้ากับวิถีชีวิตของคนในหมู่บ้าน ในท้ายที่สุด ก็เริ่มมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการที่คลินิกมากขึ้น

EP.3 ซินเดอเรลลาแห่งกงจิน

ฮเยจินต้องเดินทางไปงานแต่งงานเพื่อนร่วมรุ่นที่โซล เมื่อถึงวันเดินทาง หัวหน้าฮงกลับมัดมือชกฮเยจิน ด้วยการขอร้องให้พาคุณยายทั้งสามแห่งกงจินติดรถไปโซลด้วย ระหว่างทางพฤติกรรมหลายอย่างของคุณยาย ทำให้ฮเยจินไม่พอใจ ไม่ว่าจะเป็นการส่งเสียงดัง ร้องเพลงเสียงดัง กินอาหารในรถ เข้าห้องน้ำตลอดทาง

แต่ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหน ฮเยจินก็พยายามควบคุมอารมณ์จนถึงโซล เธอบอกกับหัวหน้าฮงดูชิกว่า ที่ไม่ระเบิดลงระหว่างทาง เพราะรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ ที่เขาช่วยเธอหลายอย่าง แต่เธอก็ยังรู้สึกว่า สิ่งที่เขาทำในวันนี้เป็นเรื่องไร้มารยาทและล้ำเส้นมากเกินไป ซึ่งหัวหน้าฮงก็ยอมรับ

ฮเยจินมางานเลี้ยงร่วมโต๊ะกับเพื่อนร่วมรุ่นที่มหาวิทยาลัย ทำให้รู้สึกว่าตัวเองโดนด้อยค่า ที่ไปเปิดคลินิกอยู่ที่เมืองชนบทอย่างกงจิน ในขณะที่เพื่อนร่วมรุ่นของเธอต่างประสบความสำเร็จในการเปิดคลินิกที่โซล ทำให้ฮเยจินต้องแกล้งทำเป็นขิงว่า การเปิดคลินิกที่กงจินทำเงินได้มากกว่าการเปิดคลินิกที่โซล เพราะเมืองที่ถูกเรียกว่าชนบท สมัยนี้เจริญไปไกลกว่าสมัยก่อนมาก ตรงกันข้ามกับการแข่งขันที่ต่ำ ทำให้มีคนใช้บริการที่คลินิกมากมายถึงขนาดต้องจองคิวกันเลย … ขิง

ระหว่างนั้น เพื่อนคนหนึ่งแอบถ่ายรูปฮเยจิน ขณะเดินอยู่กับหัวหน้าฮง แล้วโพสต์รูปลงในกลุ่ม ซึ่งเธอก็แกล้งตีเนียนบอกเพื่อน ๆ ในกลุ่มว่า เป็นคนที่มาตามจีบตามตื๊อ แต่เธอไม่ได้สนใจ … แต่ในใจของเธอจริง ๆ ก็แอบคิดกับหัวหน้าฮงอยู่เหมือนกันนะ

คุณยายคิมกัมรีมีปัญหาอาการปวดฟัน ทำให้กินอาหารไม่ได้ หัวหน้าฮงพาคุณยายไปที่คลินิกของฮเยจิน แต่เมื่อคุณยายเห็นราคาค่ารักษารากฟันเทียมก็ถึงกับตกใจ คุณยายโวยวาบอกให้ถอนออกไปเลย เมื่อฮเยจินได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกโมโห ที่คุณยายขี้เหนียวเงินที่ใช้ดูแลตัวเอง แต่กลับทปวดฟันไม่ได้กินสิ่งที่อยากกิน

เมื่อเห็นดังนั้น หัวหน้าฮงจึงเอาเงินส่วนตัวของเขาไปให้คุณยาย แต่คุณยายปฏิเสธ เขาจึงนัดคุยกับฮเยจิน เพื่อขอให้เธอรักษาฟันให้คุณยายคิม โดยเขาจะเป็นคนจ่ายเงินให้เอง “ท่านเป็นคนดี อุทิศชีวิตตัวเองเพื่อดูแลคนรอบข้าง เพราะงั้นเมื่อถึงเวลาที่ต้องดูแลตัวเองก็เลยทำไม่เป็น ท่านทำทุกอย่างเพื่อลูก ๆ ตั้งแต่สมัยที่ตัวเองยังสาว ๆ ที่ท่านไม่ทำรากฟันเทียม ก็เพราะท่านไม่อยากเป็นภาระ”

แต่ฮเยจินมองต่างออกไป เธอมองว่าสิ่งที่พ่อแม่ควรทำเพื่อลูก ๆ คือ … “การใช้ชีวิตให้ยืนยาว โดยที่ไม่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บป่วย ไม่ใช่การทนเจ็บป่วย เพื่อประหยัดเงินเพียงเล็กน้อยให้ลูก แต่มันเป็นการดูแลตัวเองต่างหาก รู้เรื่องนี้บ้างไหม” ที่ฮเยจินพูดและรู้สึกออกไป เป็นเพราะเธอรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ มันเป็นเพราะเธอเสียแม่ไปตั้งแต่เธอยังเล็ก

เรื่องราวดำเนินไป ฮเยจินเริ่มคิดถึงคำพูดของหัวหน้าฮง และรู้สึกคาใจเรื่องคุณยายคิม สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจทำรากเทียมให้คุณยาย โดยลดราคาให้ถูกแบบสุด ๆ เป็นกรณีพิเศษ ทำเอาคุณยายดีใจยกใหญ่

ค่ำวันนั้น หัวหน้าฮงเจอรองเท้าอีกข้างของฮเยจิน ที่ถูกน้ำซัดหายไปในทะเล เขาเปิดยูทูบดูวิธีการทำให้รองเท้าหายเปียกน้ำ ก่อนที่จะนำมันไปคืนให้เธอ เมื่อฮเยจินได้รองเท้าคู่โปรดคืน หน้าเธอก็ไบรท์ไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ต่างอะไรกับซินเดอเรลลาที่ได้รองเท้าแก้วคืน 👠

EP.4 เหตุผลที่มากงจิน

เรื่องราวดำเนินไป ชีวิตประจำวันในทุก ๆ วันของฮเยจินต้องเจอกับหัวหน้าฮง ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่ได้เจอ มีอยู่วันหนึ่งไม่ได้เจอ เพียงแค่วันเดียว ฮเยจินก็อดคิดถึงหัวหน้าฮงไม่ได้เลย

วันนี้มีงานเลี้ยงชมรมเจ้าของกิจการในกงจิน ฮเยจินถูกเชิญมาร่วมงานด้วย แต่ด้วยความที่ไม่ชอบงานสังสรรค์ประเภทนี้ ต้องแสร้งทำเป็นฉีกยิ้มสนุกสนาม ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับการดื่มกิน ฮเยจินอยากกลับบ้านจนเต็มแก่ จึงคิดแผนอันบรรเจิดขึ้นมา แผนที่ว่าก็คือ “แกล้งเมานอนฟุบหลับบนโต๊ะอาหาร” หืม !? แต่กลับผิดแผน เพราะไม่มีใครสนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว สุดท้าย แทนที่จะได้กลับก่อน กลายเป็นต้องกลับบ้านเป็นคนสุดท้าย

หัวหน้าฮงแบกฮเยจินขี่หลังกลับบ้าน ระหว่างทางเขาบอกให้เธอเลิกแสดงละคร แกล้งเมา ได้แล้ว … แหม่ งานนี้ฮเยจินเขินเลย

รุ่งขึ้น เกิดเรื่องขึ้นที่คลินิก มีคนไข้โรคจิตเข้ามาทำฟัน มันลวนลามลูบคลำมีซอน แต่สุดท้าย หัวหน้าฮงก็เข้ามาจัดการไอ้เลวนั่นเอาไว้ได้

วันต่อมา ฮเยจินเอาผลไม้และไวน์นำเข้าราคาแพงจากประเทศฝรั่งเศสไปให้หัวหน้าฮง ตอบแทนที่ช่วยจัดการโจรหื่นกาม ทั้งสองจึงนั่งดื่มไวน์ด้วยกัน

ฮเยจินกับหัวหน้าฮงดื่มไวน์ด้วยกันจนหมดขวด 🍷 แล้วต่อด้วยวิสกี้อีกหนึ่งกษัตริย์ ด้วยความที่เธออยู่ในอาการตึง ๆ จึงให้หัวหน้าฮงถามคำถามอะไรก็ได้หนึ่งข้อ แล้วเธอจะตอบให้เป็นกรณีพิเศษ เขาจึงถามว่า เธอมาที่กงจินทำไม ?

ฮเยจินเอามือลูบแก้มตั้งสติ “วันนั้นน่ะ วันที่ฉันเดินทางมากงจิน มันเป็นวันเกิดของแม่ เวลาคนเราตายไป วันเกิดก็จะหายไปด้วย ถ้าแม่มีชีวิตอยู่ ตอนนี้ท่านจะอายุ 60 ปี ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น ฉันคงได้มีโอกาสได้ไปเที่ยวกับท่านบ่อย ๆ คงซื้อกระเป๋าแพง ๆ ให้ท่านหลาย ๆ ใบ แต่เอาจริง ๆ ฉันขอแค่ได้กินข้าวด้วยกันซักมื้อก็พอ ก่อนที่แม่ฉันจะเสีย เรามาทริปครอบครัวกันที่กงจิน”

ทันใดนั้น หัวหน้าฮงก็เคลื่อนมือไปจับโถน้ำแข็ง จากนั้นก็เอื้อมไปสัมผัสแก้มของฮเยจินอย่างแผ่วเบา เพื่อทำให้เธอคลายร้อน ความร้อนที่เกิดจากแอลกอฮอล์

EP.5 เรื่องราวในคืนนั้นของเราสองคน

ฮเยจินกับหัวหน้าฮงดื่มไวน์ ต่อด้วยวิสกี้ ตบท้ายด้วยเหล้าโสมสามกษัตริย์ ดื่มกันเมามายจนภาพตัด

รุ่งเช้าอีกวัน ฮเยจินตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนเดียวกับหัวหน้าฮง เธอรีบย่องออกมาจากบ้านของเขาทันที แต่ …

แต่กำแพงมีหูประตูมีตา กงจินก็มี นัมซุก การแอบย่องออกมาจากบ้านหัวหน้าฮงตอนเช้าตรู่ ถูกนัมซุกเอาไปปล่อยข่าวในกลุ่มแชต ทุกคนในกงจินคิดว่า “ฮเยจืนมี คืนอันเร่าร้อน กับหัวหน้าฮง”

ณ จุดนี้ เรื่องราวความสัมพันธ์ของฮเยจินกับหัวหน้าฮง กลายเป็นท็อปปิกติดเทรนด์อันดับหนึ่งของกงจิน … วันนั้น หัวหน้าฮงเจอฮเยจินโดยบังเอิญ เขาจึงชวนเธอไปกินซุปแก้แฮงก์ ระหว่างนั้น ชาวกงจินก็แอบตามติดความสัมพันธ์ของทั้งสองแทบตาไม่กะพริบ

ที่ร้านซุปเนื้อ ฮเยจินถามหัวหน้าฮงว่า “เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า ?”

หัวหน้าฮงจึงเล่าออกมาเป็นฉาก ๆ ถึงความเมารั่วของเธอ ทั้งโหนเสาไฟ ทั้งหัวเราะเหมือนคนบ้า แต่เขายืนยันว่า “ไม่ได้มีอะไรกัน”

จากนั้น ฮเยจินก็ยิงคำถามตรง ๆ “หัวหน้าฮงชอบฉันจริง ๆ เหรอ ? พูดตรง ๆ เลยนะ ฉันว่าเราไม่เหมาะกันเลย เพราะสถานะทางสังคมของเราต่างกัน ขอโทษนะที่ต้องพูดตรง ๆ”

หัวหน้าฮงแสดงทำทางปฏิเสธ “ผมว่าตัวเองน่าสงสารแล้ว แต่คุณกลับน่าสงสารกว่า” พูดจบเขาก็เดินหันหลังจากไป

ทีนี้มาว่าด้วยเรื่องสถานะทางสังคมของหัวหน้าฮง ซึ่งมีซอนเล่าให้ฮเยจินฟัง จริง ๆ แล้วหัวหน้าฮงจบวิศวะจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล แถมยังสอบได้ที่หนึ่ง ไม่เท่านั้นเขายังเผยแววฉลาดมาตั้งแต่เด็ก สามารถท่องตัวอักษรจีนหนึ่งพันตัวได้ตั้งแต่ 6 ขวบ สอบได้ที่หนึ่งมาตลอด เคยได้เหรียญทองโอลิมปิกคณิตศาสตร์ แถมยังมีสกิลด้านการต่อสู้ สุดท้ายก็ได้เข้าเรียนวิศวะที่มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล

วันต่อมา ฮเยจินต้องไปบรรยายเรื่องฟันผุที่โรงเรียนประถม แต่มีซอนเกิดอาการท้องเสียขึ้นมากะทันหัน มีซอนจึงให้หัวหน้าฮงมาเป็นผู้ช่วยบรรยายแทน

เมื่อทั้งสองมาเจอกันอีกครั้ง หัวหน้าฮงก็พูดเหน็บฮเยจิน “โทษทีนะ ผมว่าเราไม่ควรเดินชิดกันเกินไป”

“คุณเป็นอะไรไปเนี่ย ?”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่กลัวว่าการกระทำของผมจะทำให้คุณเข้าใจผิดอีกว่าผมชอบคุณ” หัวหน้าฮงหัวเราะแหะ ๆ “โลกของเราบางทีก็ใจดำเกินไปนะ แค่มีน้ำใจให้เล็ก ๆ น้อย ๆ กลับถูกตีความว่าชอบซะอย่างนั้น”

การบรรยายดำเนินไปได้ด้วยดี จนถึงตอนท้ายในช่วงตอบคำถาม นักเรียนแต่ละคนก็ยิงคำถามใส่ฮเยจินรัว ๆ ทำเอาเธอถึงกับสตั๊น …

“คบกันอยู่เหรอคะ ?”

“เคยจูจุ๊บกันไหมคะ ?”

“จะแต่งงานกันไหมครับ ?”

“ชอบเขาตรงไหนเหรอคะ ?”

“ตกลงชอบเขาจริง ๆ ใช่ไหมครับ ?”

ระหว่างเดินกลับจากบรรยาย หัวหน้าฮงยื่นมือไปให้ฮเยจิน ทำเอาเธออึ้งนิ่งไปประมาณ 500 มิลลิเซก ก่อนที่ฮเยจินจะยื่นมือไปทำท่าจะจำมือเขา ทันใดนั้น หัวหน้าฮงจึงเอ่ยถามถึงค่าแรง ค่าแรงที่ให้เขามาเป็นผู้ช่วยบรรยายในวันนี้ … แหม่ งานนี้ฮเยจินถึงกับตีหน้าบุ๊ยบุ่ย ก่อนตอบกลับไปว่า “ฉันไม่ได้พกเงินสด” หัวหน้าฮงจึงขอให้เธอเลี้ยงข้าวแทน

ฮเยจินพาหัวหน้าฮงขับรถออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารนอกกงจิน เพราะกลัวจะกลายเป็นขี้ปากของชาวบ้านอีก

ที่ร้านอาหาร ฮเยจินให้หัวหน้าฮงแก้โจทย์เลขให้ดู เพื่อให้แน่ใจว่า เขาจบวิศวะจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลจริง ๆ ซึ่งเขาก็ทำได้อย่างชิล ๆ งานนี้ทำเอาฮเยจินถึงกับอึ้งไปเลย ไม่ได้อึ้งเรื่องที่เขาตอบโจทย์ถูก แต่อึ้งเพราะไม่เข้าใจว่า ทำไมคนเก่งอย่างเขากลับเลือกที่จะมาใช้ชีวิตแบบนี้

หัวหน้าฮงตอบข้อสงสัย “ในสายตาของคุณ ผมคงจะเป็นคนที่ไร้ประสิทธิภาพมากเลยสินะ ถ้านับที่เงินหรือรายได้ก็อาจจะใช่ เพราะอย่างนั้นคุณถึงเป็นคนที่มีมุมมองคับแคบ บนโลกนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่มีค่ามากกว่าเงิน ไม่ว่าจะเป็นความสุข ความพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี ความสงบ ความรัก บลา ๆ ๆ แต่มันจะเป็นอะไรก็เถอะ ที่แน่ ๆ มันไม่สามารถคำนวณออกมาได้แบบสมการทางคณิตศาสตร์ เพราะมันไม่มีคำตอบตายตัวที่ถูกต้องสำหรับทุกคน”

หลังจากทานอาหารเสร็จ หัวหน้าฮงจูงมือฮเยจินออกไปเล่นน้ำฝนที่ชายหาด ระหว่างเล่นน้ำ ฮเยจินมีความรู้สึกว่าตัวเองจะไม่สบาย หัวหน้าฮงจึงเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอ สัมผัสอันแผ่วเบาของเขาทำให้เธอจำภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นได้ … ในคืนนั้น เธอเผลอตัวเผลอใจไปจูบเขา 💋

EP.6 รอยจูบคืนนั้น vs ข่าวลือวันนี้

ฮเยจินจำเหตุการณ์ในคืนนั้นได้แล้ว เธอเป็นคนที่โน้มตัวไปจูบหัวหน้าฮง เธอจึงถามดูชิกไปตรง ๆ ว่า “เมื่อคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราจริง ๆ เหรอ ?”

หัวหน้าฮงยังคงยืนยันคำตอบเติม ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อถึงบ้าน ฮเยจินเอาเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นไปเล่าให้มีซอนฟัง แม้จะปฏิเสธว่าไม่ได้ชอบหัวหน้าฮง แต่มีซอนมองออก เพราะคนอย่างฮเยจินไม่มีทางจูบใครที่ไม่มีใจให้อย่างแน่นอน

ด้านหัวหน้าฮงก็อยู่ในอาการอึน ๆ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับสถานะงง ๆ ระหว่างเขากับฮเยจิน

ต่อมา หัวหน้าฮงตัดสินใจไปเช็กสุขภาพฟันที่คลินิก ซึ่งฮเยจินพยายามรักษาระยะห่าง …

“โดยรวมฟันเป็นปกติดีค่ะ อึดอัดตรงไหนเป็นพิเศษมั้ย ?”

“มีครับ ความสัมพันธ์ของเราตอนนี้ไง”

“หืม” ฮเยจินอึ้งไปหลายวินาที

“เป็นเพราะจูบเมื่อคืนนี้ … ที่ผมไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะรู้ว่าถ้าบอกไปแล้วหมอจะเป็นแบบนี้ ทำพลาดเพราะความเมา มันอึดอัดใจเปล่า ๆ เอาจริง ๆ นะผมว่าอย่าไปคิดมากเลย”

ต่อมา ณ การประชุมสมาชิกหมู่บ้าน มีคนแซวเรื่องความสัมพันธ์ของฮเยจินกับหัวหน้าฮง ทำให้ฮเยจินรู้สึกไม่พอใจ “ฉันกับหัวหน้าฮงไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ ถ้ายังแพร่ข่าวลือเหลวไหลแบบนี้ต่อไป ฉันจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่” หลังจากนั้น ฮเยจินก็สะบัดก้นเดินออกจากที่ประชุมทันที

หัวหน้าฮงรีบวิ่งตามฮเยจินออกมา “ปล่อยผ่านไปเถอะ ก็แค่พูดกันขำ ๆ เท่านั้นแหละ”

“ทำไมฉันต้องเป็นตัวตลกของคนอื่นด้วย”

“มันก็แค่เรื่องไม่จริงเรื่องหนึ่งก็เท่านั้น ไม่เห็นต้องเล่นใหญ่เบอร์นี้เลย เราลองมาเปิดตัวเป็นเพื่อนกันให้คนอื่นรับรู้กันก็ได้นี่นา”

“ไม่ทราบว่าใครเป็นเพื่อนกับคุณคะ การที่เรามาเจอกันบ่อย ๆ มันไม่ได้หมายความว่าเราเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนกับใครก็ได้นะ”

“ใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ !” หัวหน้าฮงออกอาการสีหน้าผิดหวังกับคำพูดของฮเยจิน

“หัวหน้าฮงทำฉันเหนื่อยใจจริง ๆ ฉันไม่ชอบเลยที่มีข่าวลือแบบนี้ พูดจริง ๆ เลยนะ คือฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคุณอีก ขอบคุณนะคะที่คอยช่วยฉันมาตลอด แต่จากนี้ไปขอร้องนะคะ อย่าล้ำเส้นฉันอีกเลย”

“ผมคิดว่าคุณเปลี่ยนไปแล้วซะอีก แต่ผมคิดผิดไปเอง” หัวหน้าฮงหยิบร่มคืนให้กับฮเยจิน ก่อนจะเดินจากไปทันที

ระหว่างนั้น โอจูรี สาวน้อยวัย 14 ปี ที่คลั่งไคล้ในไอดอลวง DOS เกิดอยากทำฟันเขี้ยว แต่พ่อเธอไม่เห็นด้วย จากความไม่พอใจเรื่องพ่อไม่ให้ทำฟัน กลายเป็นเรื่องใหญ่โต เมื่อโอจูรีขโมยตู้เซฟของพ่อหนีออกจากบ้าน คืนนั้น โอจูรีไปขออาศัยอยู่ที่บ้านฮเยจิน ในฐานะที่ฮเยจินเป็นแฮกเกอร์เหมือนกัน (แฮกเกอร์คือชื่อเรียกแฟนคลับวง DOS)

เรื่องราวดำเนินไป ขณะที่ความสัมพันธ์ของฮเยจินกับหัวหน้าฮงอยู่ในสถานะเฉยชา

แล้วงานเทศกาลประภาคาร งานประจำปีอันยิ่งใหญ่ก็มาถึง หัวหน้าฮงเดินผ่านฮเยจินไปอย่างเฉยเมย เหมือนคนไม่รู้จักกัน คือเฉยชาต่อกันขั้นสุด

แต่แล้วก็เกิดสถานการณ์ที่ทำให้หัวหน้าฮงต้องไปคุยกับฮเยจิน เมื่อสาวน้อยโอจูรีขาแพลง ก่อนจะขึ้นทำการประกวดร้องเพลงบนเวที ชิงเงินรางวัล 3 ล้านวอน หัวหน้าฮงจึงไปขอร้องให้ฮเยจินมาช่วยดูอาการ เธอแนะนำให้โอจูรีไปโรงพยาบาล เนื่องจากขาเธอบวมมาก แต่สาวน้อยโอจูรีปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอต้องการเงินรางวัลไปทำฟัน “หนูมีผู้ชายที่ชอบ แต่หนูไม่กล้ายิ้มต่อหน้าเขา เพราะมันเห็นฟันเขี้ยว หนูเลยต้องหุบยิ้มเอาไว้ มันทำให้ความมั่นใจหนูลดลง”

เมื่อโอจูรี สาวน้อยวัย 14 ยืนยันที่จะขึ้นเวที หัวหน้าฮงกับฮเยจินจึงทำบางสิ่งบางอย่างอันน่าตกตะลึง ทั้งสองขึ้นไปเต้นบนเวทีช่วยโอจูรี ! คือแบบอย่างฮา เต้นเสร็จฮเยจินถึงกับหอบรับประทาน 555

หลังลงจากเวที ฮเยจินถึงกับบ่นออกมาไม่หยุด “หมดสิ้นกัน ภาพลักษณ์ของฉันที่สร้างมา หมดกันวันนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะหัวหน้าฮงคนเดียวที่บังคับฉันขึ้นเวที”

อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาประกาศผลรางวัล สาวน้อยโอจูรีได้แค่รางวัลรองชนะเลิศ ได้รับเงินรางวัลไป 1 ล้านวอน ฮเยจินปลอบใจด้วยการรับจัดฟันให้ ส่วนเงินที่เหลือก็ผ่อนจ่ายเอา

แล้วเซอร์ไพรส์ก็เกิดขึ้น เมื่อวง DOS ได้มาทำการแสดงที่งานเทศกาลประภาคาร ฮเยจินกับโอจูรีจึงเก็บความแฮกเกอร์ของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ หลังจบการแสดง โอจูรีมีโอกาสได้คุยกับจุน ไอดอลของเธอ งานนี้ทำเอาโอจูรีปลื้มใจจนแทบสิ้นสติ แถมจุนยังทักเรื่องฟันเขี้ยวของเธออีกด้วย “ฟันเขี้ยวของเธอมีเสน่ห์มากเลยนะ”

สรุปคือ เมื่อไอดอลชมเรื่องฟันเขี้ยวของเธอ โอจูรีจึงล้มเลิกความคิดเรื่องทำฟัน งานนี้พ่อของเธอถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก พ่อพูดแทบตายไม่ฟัง แต่ทำไมคนไม่รู้จักพูดประโยคเดียวกลับเชื่อซะอย่างนั้น

ในตอนท้าย พีดีซองฮยอน (รับบทโดย อีซังอี) ก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าฮเยจิน ทำเอาเธอตกใจที่ได้พบรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยอีกครั้ง “ไม่เจอกันนานเลยนะ ยุนฮเยจิน”

หัวหน้าฮงได้แต่ทำหน้างง ๆ ที่ทั้งสองรู้จักกัน

EP.7 สามเส้า

พีดีซองฮยอน หัวหน้าฮง และฮเยจิน พบกันโดยบังเอิญ จากนั้น พีดีซองฮยอนก็ประกาศกับคนในหมู่บ้านกงจินว่า เขาจะมาทำรายการวาไรตี้ใหม่ที่มีชื่อว่า “ตั๊กแตนหมู่บ้านริมทะเล”

ทั้งสามชวนกันไปดื่มต่อที่บ้านของหัวหน้าฮง ระหว่างที่พีดีซองฮยอนเข้าห้องน้ำ ฮเยจินเตือนหัวหน้าฮงว่า “อย่าเอาเรื่องของเราในคืนนั้นไปบอกรุ่นพี่ซองฮยอนเด็ดขาด”

จังหวะเดียวกัน พีดีซองฮยอนออกมาจากห้องน้ำพอดี ก็เลยได้เห็นภาพที่ทั้งสองจับมือถือแขนกัน แต่ฮเยจินก็แกล้งบุ๊ยบุ่ยไปว่า “ไม่มีอะไรค่ะ”

ทั้งสามคุยกันอย่างออกรสออกชาติ โดยเฉพาะฮเยจินกับพีดีซองฮยอน ที่คุยกันเรื่องความหลัง จากนั้น พีดีซองฮยอนก็เอ่ยปากขอให้หัวหน้าฮงมาเป็นไกด์ในรายการ แต่หัวหน้าฮงปฏิเสธ โดยอ้างว่ามีงานล้นมืออยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม ซองฮยอนไม่ยอม เขาจึงเอาเกมออกมาเล่นแข่งกัน ถ้าเขาชนะหัวหน้าฮงต้องยอมเป็นไกด์ในรายการ เกมแรกเป็นเกมให้เลือกแก้ว ระหว่างกาแฟอเมริกาโน่เพียว ๆ กับแก้วที่ผสมน้ำปลา กฎก็คือถ้าใครเลือกแก้วที่ผสมน้ำปลาแล้วสามารถดื่มจนหมดแก้ว ถือว่าเสมอกัน … แล้วความซวยก็มาเยือนซองฮยอน เพราะเขาเลือกได้แก้วผสมน้ำปลา แต่ด้วยความที่ไม่ยอมแพ้ เขาจึงกล้ำกลืนฝืนดื่มจนหมดภายในอึกเดียว … ผลคือเสมอกัน

การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไป แต่ไม่ว่าจะเล่นเกมอะไรก็เสมอกันทุกเกม จนกระทั่ง แต่ละคนเริ่มออกอาการสัปหงกด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ท้ายที่สุดทั้งสามก็นอนเมากลิ้งหัวชนกันอยู่กับพื้น แต่ก่อนที่จะหลับฟุบไป หัวหน้าฮงบอกยอมแพ้ และตกปากรับคำที่จะเป็นไกด์ให้

วันต่อมา หัวหน้าฮงเริ่มทำหน้าที่เป็นไกด์ให้กับทีมงานของซองฮยอน โดยสถานที่ถ่ายทำ คือ “บ้านของคุณยายคิม” ปัญหาคือ ไม่ว่าพูดยังไงคุณยายก็ไม่ยอมให้ทีมงานเข้ามาถ่ายทำ ถึงอย่างนั้นซองฮยอนก็ยืนกรานว่า ต้องใช้บ้านคุณยายคิมเป็นสถานที่ถ่ายทำเท่านั้น เนื่องจากเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุด

วันต่อ ๆ มา ซองฮยอนซื้อของฝากนู่นนี่นั่นไปให้คุณยายทุกวัน ไม่เท่านั้น เขายังช่วยงานคุณยายทุก ๆ อย่างด้วยความเต็มใจ ไม่ว่าจะเป็น ล้างไหกิมจิ ปีนขึ้นไปเปลี่ยนหลอดไฟให้ จนคุณยายเริ่มรู้สึกดี และเริ่มรู้สึกผูกพันกับซองฮยอน

หัวหน้าฮงไปช่วยคุณยายคิมซักผ้าห่ม ที่นั่นเขาได้เจอกับฮเยจินโดยบังเอิญ หัวหน้าฮงจึงบอกคุณยายไปว่า ฮเยจินตั้งใจมาช่วยซักผ้า เมื่อโดนมัดมือชกแบบนี้ สาวจึงต้องเออออไปอย่างเสียไม่ได้ คุณยายคิมถึงกับยิ้มออกมา เมื่อเห็นสองหนุ่มสาวช่วยกันซักผ้า “คู่นี้สมกันดีนะ”

หลังซักผ้ากองโตที่คุณยายขนมาให้ซักจนเสร็จ ซองฮยอนก็มาคุณยายพร้อมกับพาจุน ไอดอลหนึ่งในสมาชิกวง DOS มาด้วย คุณยายทำอาหารให้ทุกคนกิน (มันเป็นอะไรที่ดีงามและสวยงาม คือเป็นอะไรที่ดีมาก ๆ เลยล่ะ)

วันต่อมา คุณยายคิมตัดสินใจให้ซองฮยอนยืมบ้านเป็นสถานที่ถ่ายทำ “ฉันอยู่ที่นี่มา 50 ปีแล้ว คลอดลูก ๆ ที่นี่ แล้วตอนนี้ลูก ๆ ของฉันก็โตจนออกไปสร้างครอบครัวของตัวเองกันจนหมดแล้ว ตอนนี้บ้านหลังนี้ก็มีแค่ฉันอาศัยอยู่คนเดียว ถ้ามีคนมาเที่ยวเล่นบ้างส่งเสียงดังบ้าง บ้านนี้ก็คงรู้สึกเหงาน้อยลง”

ซองฮยอนมาที่บ้านคุณยาย เขาคุยเรื่องสัญญาการยืมบ้านและเงื่อนไขต่าง ๆ กับหัวหน้าฮง ระหว่างนั้น ซองฮยอนก็ยิงคำถามที่ทำเอาหัวหน้าฮงถึงกับอึ้งไปหลายวินาที “ตอนนี้ฮเยจินคบกับใครอยู่หรือเปล่า ?”

หัวหน้าฮงนิ่งอึ้งไปเหมือนโดนกดปุ่ม pause จนซองฮยอนต้องถามย้ำอีกครั้ง หัวหน้าฮงถึงจะสะดุ้ง และตอบไปว่า “ไม่นะ ไม่เห็นว่าคบใครอยู่นะ”

เมื่อได้รับคำตอบแบบนั้น ซองฮยอนก็ยิ้มจนแก้มปริ “ค่อยยังชั่วหน่อย” ตรงกันข้ามกับหัวหน้าฮงที่แสดงสีหน้าเป็นกังวล

EP.8 พลังของแรงดึงดูด

หัวหน้าฮงสอนซองฮยอนเล่นเซิร์ฟบอร์ด แต่ดูท่าทางพีดีคนดังเหมือนเล่นตลกมากกว่าเล่นเซิร์ฟ เพราะล้มคว่ำคะมำหงายตลอดเว 🏄

เล่นเซิร์ฟกันเสร็จ ทั้งสองก็เดินมาเจอฮเยจินระหว่างทาง ฮเยจินจึงชวนรุ่นพี่ซองฮยอนไปกินบะหมี่เย็น งานนี้หัวหน้าฮงไม่ปล่อยให้ทั้งคู่ไปกินกันสองต่อสอง ขอตามไปกินด้วย หลังจากทานอาหารกันจนอิ่ม หัวหน้าฮงจึงถามขึ้นมาว่า ซองฮยอนกับฮเยจินเจอกันได้ยังไง ?

ตอนนั้น ด้วยความที่ฐานะทางบ้านของฮเยจินไม่ค่อยดี เธอจึงต้องทั้งเรียนไปด้วยและทำงานพาร์ตไทม์สอนพิเศษไปด้วย ทำให้ไม่ค่อยมีเวลา ซองฮยอนเจอฮเยจินที่ห้องบรรยาย เขาชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น เขาเดินเข้าไปขอเบอร์โทรศัพท์และชวนไปกินข้าว แต่ฮเยจินปฏิเสธเพราะไม่ว่าง ต้องไปสอนพิเศษ เขาจึงหยิบอาหารในกระเป๋าออกมาให้ มีตั้งแต่แซนด์วิช ช็อกโกแลต แล้วก็สแน็ก แลกกับอาหารของเธอ ซึ่งเป็นแค่ไส้กรอกเพียงแท่งเดียว

แต่ระหว่างที่ฮเยจินกับซองฮยอนกำลังรำลึกความหลัง หัวหน้าฮงจึงแกล้งเทน้ำหกใส่ซองฮยอน เป็นการขัดจังหวะซะอย่างนั้น

เรื่องราวดำเนินไป ด้วยความที่ซองฮยอนเป็น มิสเตอร์ไนซ์กาย เหมือนกับหัวหน้าฮง ทำให้ซองอยอนกลายเป็นอีกหนึ่งคน ที่ชาวกงจินต่างพากันพูดถึงในความดีงาม งานนี้ทำเอาหัวหน้าฮงออกอาการอิจฉาออกมาเล็ก ๆ

หัวหน้าฮงเห็นฮเยจินใส่เฝือกคอก็เลยสงสัยว่าเป็นอะไร ? คุณหมอสาวสวยจึงตอบกลับไปว่า “ฉันเป็นโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท เลยต้องใส่เฝือกคอน่ะ มันเป็นโรคประจำอาชีพหมอฟัน เพราะต้องก้มส่องปากคนไข้ทั้งวัน”

แล้วกงจินก็เกิดอาชญากรรมที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน คือมีโจรโรคจิตที่พยายามลักพาตัวผู้หญิงในหมู่บ้าน … ซองฮยอนจึงขนเอาอุปกรณ์ป้องกันตัวหลากหลายชนิดไปให้ฮเยจิน ส่วนหัวหน้าฮงก็เอาสมุนไพรโอกาพี (ใช้ต้มกินแก้โรคหมอนรองกระดูกเคลื่อน) ไปให้ฮเยจิน ระหว่างเดินเอาไปให้ฮเยจิน คืนนั้นฝนตก หัวหน้าฮงจึงเป็นไข้ไม่สบาย

วันต่อมา แม้หัวหน้าฮงจะไม่สบาย แต่ก็มีความรับผิดชอบงานในกองถ่ายอย่างเต็มที่ ระหว่างวันก็เกิดเรื่องให้หัวหน้าฮงต้องวิ่งไล่จับโจร ทีนี้เมื่อฮเยจินรู้ว่าเขาป่วย ด้วยความเป็นห่วงเธอจึงไปเยี่ยมเขาที่บ้าน พร้อมด้วยเครื่องวัดอุณหภูมิที่วัดได้ 38.9 องศา หัวหน้าฮงจึงไม่อาจปฏิเสธความปรารถนาดีของหมอฟันได้

ฮเยจินถือโอกาสทำอาหารให้หัวหน้าฮงกิน แต่ด้วยฤทธิ์ยาทำให้เขาผล็อยหลับไป ฮเยจินจึงนำโจ๊กที่ทำวางไว้ให้บนโต๊ะ แต่ก่อนที่เธอจะเดินพ้นออกจากประตูบ้าน ความคิดพิสดารก็แวบเข้ามาในหัว หมอฟันเดินกลับไปที่โซฟา โซฟาที่หัวหน้ากำลังนอนหลับอยู่ พร้อมทำท่าจะเข้าไปจูบ แต่เมื่อปากต่อปากห่างกันระยะไปกี่เซนติเมตร เธอก็เกิดเปลี่ยนใจแล้วรีบเดินออกไปทันที ระหว่างทางก็ทุบหัวตบหน้าตัวเองที่คิดบ้า ๆ อะไรแบบนั้น

แต่สิ่งที่ฮเยจินไม่รู้ก็คือ หัวหน้าฮงรู้สึกตัว และรู้เหตุการณ์ทุกอย่าง ขณะฮเยจินกำลังโน้มตัวมาจูบเขา 😚

เมื่อหัวหน้าฮงตื่นขึ้นมาก็ได้กินโจ๊กฝีมือของหมอฟัน รสชาติที่บอกเลยว่า น่าจะมีไม่กี่คนบนโลกนี้ที่เคยได้กินฝีมือของเธอ เขากินไปยิ้มไปพลางพูดออกมาว่า “ทำไมรสชาติออกมาเป็นอย่างนี้เนี่ย หาความอร่อยไม่ได้เลย อ๊า … แค่ข้าวกับน้ำไม่น่าจะทำให้รสชาติออกมาแย่ได้ขนาดนี้นะ แถมยังเปรี้ยวสุด ๆ ไปเลย” ถึงรสชาติจะแย่แค่ไหน แต่สุดท้ายเขาก็กระเดือกเข้าไปจนหมด

คืนถัดไป ฮเยจินทำงานที่คลินิก จนเวลาล่วงไปถึง 4 ทุ่มกว่า ระหว่างทางเดินกลับบ้าน เธอรู้สึกเหมือนกับมีใครคอยตามอยู่ในเงามืด ในใจเธอคิดว่าอาจเป็นโจรโรคจิต ทันใดนั้น หัวหน้าฮงก็ปรากฏกายขึ้น ด้วยความกลัว ฮเยจินจึงโผเข้าไปกอดหัวหน้าฮง เธอกอดเขาอยู่อย่างนั้น เหมือนกับว่าจะกอดเขาไปตราบนานเท่านาน

EP.9 ความสุขที่วัดไม่ได้ด้วยจำนวนเงิน

ฮเยจินเคลียร์งานที่คลินิกจนดึกดื่น ขณะเดินกลับบ้านเธอรู้สึกเหมือนกับมีคนเดินตามมา ทำให้ฮเยจินกลัวมาก เพราะช่วงเวลาเดียวกัน ที่กงจินข่าวโจรโรคจิตกำลังดัง ทันใดนั้น หัวหน้าฮงก็ปรากฏตัว ฮเยจินจึงวิ่งโผเข้าไปกอดเขาอยู่อย่างนั้นนานเท่านาน หัวหน้าฮงก็เอื้อมมือเข้าไปโอบกอดเธอเช่นกัน

แต่กลายเป็นว่าโจรโรคจิตเป็นเรื่องที่ฮเยจินมโนไปเอง ฮเยจินจึงเขินกับสิ่งที่มโนขึ้นมา

พ่อของฮเยจินมาเยี่ยมโดยที่ไม่บอกกล่าว แถมยังรู้เรื่องหัวหน้าฮงเป็นอย่างดี โดยเฉพาะเรื่องที่ฮเยจินไปนอนบ้านหัวหน้าฮงทั้งคืน

“เป็นอะไรกับลูกสาวของฉัน ?” พ่อถามหัวหน้าฮง พร้อมมือที่กำหมัดแน่น

สุดท้าย หัวหน้าฮงจำต้องเอ่ยปากบอกกับพ่อฮเยจิน “ผมเป้นแฟนกับเธอครับ”

หัวหน้าฮงบอกกับฮเยจินว่า ที่ต้องพูดไปแบบนั้นเพราะพ่อของเธอเชื่ออย่างนั้นไปแล้ว ถึงอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์ ต้องเออออตามไปก่อน อย่างไรก็ตาม เรื่องราวกลับบานปลาย เมื่อพ่อฮเยจินต้องการให้หัวหน้าฮงเป็นไกด์นำเที่ยวกงจิน

หัวหน้าฮงพาพ่อและแม่เลี้ยงของฮเยจินไปที่คลินิก แล้วก็ต่อด้วยไปเล่นหมากล้อม แล้วกินอาหารทะเล ระหว่างนั้นด้วยความเป็นมิสเตอร์ไนซ์กายของหัวหน้าฮง จึงทำให้ความสัมพันธ์กับพ่อพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว พูดคุยกันยิ้มแย้มมีความสุข จนกระทั่งพ่อถามเรื่องครอบครัวของหัวหน้าฮง …

“นายอยู่กับพ่อแม่หรือเปล่า ?”

“อ๋อ ท่านเสียไปตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กแล้วล่ะครับ”

“แล้วคนในครอบครัวคนอื่น ๆ ล่ะ ?”

“ผมเคยอยู่กับคุณปู่ครับ แต่ท่านเสียไปตั้งแต่ผมเรียนอยู่มัธยมต้น”

เมื่อรู้ว่าดูชิกเป็นเด็กกำพร้า พ่อก็มีท่าทางเปลี่ยนไป จนฮเยจินถึงกับต้องเอ่ยปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อจึงกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เพราะพ่อไม่อยากให้แกคบกับคนที่มีจุดด่างพร้อย เลิกกันซะเถอะ ก่อนที่จะรู้สึกผูกพันกันมากกว่านี้”

ฮเยจินได้ยินเช่นนั้น ก็ตอบโต้พ่อด้วยคำพูดแรง ๆ ตัวเธอเองก็มีจุดด่างพร้อยเช่นกัน เพราะเธอก็เสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก เท่านั้นแหละ พ่อลุกออกจากโต๊ะอาหารด้วยความไม่พอใจ

หัวหน้าฮงเห็นสถานการณ์แย่แบบนั้น เขาจึงรีบเดินตามพ่อไป พ่อเลยเล่าเรื่องราวในวัยเด็กของฮเยจิน “ฮเยจินเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่นเหมือนกับนาย หลังแม่ของฮเยจินจากไป ฉันก็กลายเป็นไอ้ขี้เมาอยู่พักใหญ่ ฉันไม่เคยได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีเลยแม้แต่นิดเดียว”

จริง ๆ แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่คาใจพ่อมาตลอด ทำให้คิดว่าคนที่จะมาเป็นสามีของลูกสาว จะต้องเป็นผู้ชายอบอุ่น และเป็นครอบครัวใหญ่ เพื่อทดแทนสิ่งที่เธอขาดหายไปในวัยเด็ก

เมื่อได้ยินแบบนั้น หัวหน้าฮงจึงสารภาพว่า จริง ๆ แล้วเขาเป็นแค่เพื่อนของฮเยจินเท่านั้น ด้วยความที่พ่อเข้าใจผิดตั้งแต่ต้น ทำให้ต้องเลยตามเลยไป … เมื่อบรรยากาศคลี่คลาย ทั้งสี่คนก็เดินจูงมือกันไปกินชาที่คาเฟ่ด้วยรอยยิ้ม

แม้ตอนนี้ฮเยจินกับหัวหน้าฮงจะรู้สึกดี ๆ ต่อกัน แต่ก็เหมือนยังมีจุดที่ยังไม่ลงตัวเรื่องทัศนคติในการใช้ชีวิต เพราะเธอไม่เข้าใจว่า ทำไมดูชิกต้องมาใช้ชีวิตแบบนี้ เธอรู้สึกเสียดายความสามารถของเขา ส่วนหัวหน้าฮงก็ยืนยันว่า ชีวิตของเขาในตอนนี้เป็นอะไรที่มีความสุขสุด ๆ เป็นเพียงแต่เธอโลกแคบเกินกว่าที่จะเข้าใจก็เท่านั้น

EP.10 ความรู้สึกที่เอ่อล้น

เรื่องน่าตกใจเกิดขึ้น โจรโรคจิตบุกเข้าบ้านฮเยจิน แต่ก่อนที่ไอ้โจรใจทรามมันจะทำอะไรลงไป หัวหน้าฮงก็เข้ามาช่วยหมอฟันไว้ได้ทัน หัวหน้าฮงพุ่งเอาตัวเข้าใส่ไอ้โจรร้ายที่ถือมีดอยู่ในมือ โดยไม่กลัวเกรงอันตราย แม้สกิลการต่อสู้ของหัวหน้าฮงจะเหนือกว่า แต่ทว่าเขาก็ถูกมีดบาดเข้าที่ต้นแขนจนได้รับบาดเจ็บ ส่วนไอ้โจรใจทรามก็ถูกจับเข้าซังเตไปตามระเบียบ

ฮเยจินไปดูอาการของหัวหน้าฮงที่โรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง เธอถึงกับปล่อยโฮออกมา “คุณพุ่งเข้าไปหาคนร้ายที่ถือมีดอยู่อย่างงั้นได้ยังไงกัน”

แต่คำตอบของหัวหน้าฮงก็ทำเอาฮเยจินอึ้งไปเลย “ที่ผมทำอย่างนั้น ก็เพราะเป็นห่วงหมอฟันมากกว่าตัวผมเองน่ะสิ”

จริง ๆ แล้วแม้สถานการณ์จะดูน่ากลัว แต่หัวหน้าฮงได้รับบาดเจ็บที่ต้นแขนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อย่างไรก็ตาม หัวหน้าฮงจึงขอให้ฮเยจินมานอนที่บ้านเขาเพื่อความปลอดภัย ซึ่งกลายเป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองมีโมเมนต์ดี ๆ ต่อกัน

วันต่อมาเป็นวันไหว้คุณปู่ของหัวหน้าฮง แต่ด้วยความที่แขนได้รับบาดเจ็บ จึงไม่สามารถทำอาหารต่าง ๆ ที่ใช้เป็นเครื่องเซ่นไหว้ได้ ฮเยจินจึงซื้ออาหารไปให้ หลังเสร็จพิธี ทั้งคู่ก็ทานข้าวด้วยกัน ฮเยจินเห็นหัวหน้าฮงเจ็บแขน เธอจึงแกะปูให้เขากิน แล้วจู่ ๆ เธอก็พูดขึ้นว่า “การแกะปูให้กัน มันไม่ใช่เรื่องปกติที่ใครเขาทำให้กันนะ ถ้าไม่รักกันจริงคงไม่แกะให้หรอก”

อึ้งไปเลย

ต่างฝ่ายต่างอึ้งกับคำพูดที่ฮเยจินเอ่ยคำว่า “รัก” ออกมา ด้วยความเขินอาย เธอจึงตัดบทขอตัวกลับบ้านทันที ระหว่างเดินกลับก็ได้แต่บ่นกับตัวเองว่า “นี่ฉันพูดคำว่ารักออกไปได้ยังไง น่าเย็บปากตัวเองให้ปิดสนิทจริง ๆ แบบนี้”

ฮเยจินเดินมาถึงบ้านก็เจอรุ่นพี่ซองฮยอนยืนรออยู่ เขาชวนเธอไปกินข้าว เธอไม่ปฏิเสธ แม้วจะเพิ่งกินอิ่มจนพุงกางมาแล้ว ถึงอย่างไร ณ นาทีนี้ เรื่องอาหารไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะสิ่งที่ซองฮยอนกำลังสารภาพกับฮเยจินสำคัญกว่า …

“ฮเยจิน ตั้งแต่เกิดมาฉันมีเรื่องที่คาใจอยู่เรื่องหนึ่ง เรื่องนั้นก็คือ เอ่อ คือว่า เป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยสารภาพความในใจกับเธอน่ะ …” ฮเยจินนิ่งอึ้งไปด้วยความเงียบงัน ก่อนที่ซองฮยอนจะกล่าวต่อไป “… ฉันเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เมื่อ 14 ปีก่อนไม่ได้สารภาพรักกับเธอ แต่เมื่อได้มาเจอเธออีกครั้งที่นี่ก็ทำเอาคิดหนักเลยว่า มันเป็นเพียงความรู้สึกที่ตกค้างจากอดีต หรือว่ามันเป็นความรู้สึกจริง ๆ ที่เกิดขึ้นในปัจจุบันกันแน่ แต่ข้อสรุปของฉันก็คือ ฉันชอบเธอนะ ชอบเธอมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก ฉันชอบเธอมากนะ ฮเยจิน”

น้ำตาที่เออเคลือบแววตาของฮเยจินอยู่ตอนนี้ ใครจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ นอกจากตัวเธอเองและมีซอน … ฮเยจินเล่าให้มีซอนฟังเรื่องที่เธอรู้สึกสับสน เมื่อรุ่นพี่ซองฮยอนมาสารภาพรัก มีซอนบอกว่า นั่นเป็นเพราะฮเยจินชอบหัวหน้าฮงไงล่ะ

วันรุ่งขึ้น ฮเยจินชวนมีซอนล่องไปโซล เพื่อไปเที่ยวให้สุดเหวี่ยงตามวิถีคนเมือง แต่ไม่รู้ทำไมระหว่างที่อยู่โซล เธออดคิดถึงเขาไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว เธอได้แต่คิดถึงโมเมนต์ต่าง ๆ ที่มีร่วมกับหัวหน้าฮง แล้วจู่ ๆ ฮเยจินก็ตัดสินใจกลับกงจินทันที

สิ่งแรกที่ฮเยจินทำคือไปหาฮงบันจัง (홍반장 = หัวหน้าฮง) เพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง “ฉันมีเรื่องที่ต้องบอกค่ะ ฉันชอบคุณ ฉันชอบหัวหน้าฮง ฉันเป็นคนที่ชอบวางแผนชีวิตให้ตัวเอง ไปจนถึงตอนที่ตัวเองอายุ 99 ปีเลย เป็นคนที่รักความเป็นส่วนตัวมาก ๆ ทำให้ไม่ชอบเวลาที่มีใครมาล้ำเส้น ชอบรองเท้าแบรนด์เนมแพง ๆ ด้วย ซึ่งทุกอย่างมันตรงกันข้ามกับหัวหน้าฮงแบบหน้ามือหลังมือ เราต่างกันแบบสุดขั้วในทุก ๆ เรื่อง แต่ฉันไม่สนแล้ว ฉันชอบหัวหน้าฮงจริง ๆ ค่ะ”

หัวหน้าฮงกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง แต่ฮเยจินก็เอามือปิดปากห้ามเขาไม่ให้แย่งเธอพูด “ความรู้สึกของฉันมันเอ่อล้นออกมา จนเหมือนจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกต่อไป”

หัวหน้าฮงตอบสนองความรู้สึกที่ทั้งสองมีให้กันด้วยการจูบอย่างหวานซึ้ง รอยจูบที่ลึกซึ้งเกินกว่าภาษามนุษย์ใด ๆ จะบรรยายออกมาได้ทั้งหมด ❤️

EP.11 คิสคิสคิส

หัวหน้าฮงกับฮเยจินยืนยันความรู้สึกที่มีต่อกันด้วย “รอยจูบ” 💋 ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ทั้งสองจูงมือกันเดินกลับบ้าน เมื่อมาถึงหน้าบ้าน ฮเยจินบอกกับหัวหน้าฮงว่า ขอเลื่อนการคบกันไปก่อนสองสามวัน “คือรุ่นพี่ซองฮยอนมาสารภาพรักฉัน และฉันไม่ชอบทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ ฉันแค่อยากเคารพความทรงจำที่เคยมีกับรุ่นพี่ และช่วงเวลาจะใช้ร่วมกันกับหัวหน้าฮงในอนาคต เพราะฉะนั้นวันนี้ถือว่าเรายังไม่ได้คบกัน”

วันรุ่งขึ้น ฮเยจินโทร. นัดซองฮยอนเพื่อสารภาพความในใจ “การได้เจอรุ่นพี่อีกครั้ง ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องในอดีตอีกครั้ง ทั้งที่ปกติแล้วฉันไม่ค่อยได้นึกถึงมันเท่าไร ย้อนกลับไปในตอนนั้น ฉันรู้สึกว่าชีวิตตัวเองรันทดไม่น้อยเลย ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ไหนยังต้องสอบชิงทุนให้ได้อีก แม้แต่เวลากินเข้ายังไม่มีเลย วัน ๆ มีเวลานอนไม่ถึง 5 ชั่วโมงด้วยซ้ำ ต้องใช้ชีวิตที่โดนกดดันมาตลอด …” ฮเยจินพูดไป น้ำตาก็เอ่อล้นไป “… คนแรกที่เข้าใจฉันก็คือรุ่นพี่ คนที่คอยเป็นห่วงฉันก็คือรุ่นพี่ หลังจากจบจากความสัมพันธ์งี่เง่านั้น (เลิกกับแฟนเก่า) ก็มีพี่นี่แหละที่คอยอยู่เคียงข้าง ทำให้ชีวิตของฉันรู้สึกเปล่งประกายขึ้นมา …” ฮเยจินหยุดไปพักหนึ่ง เหมือนพยายามเรียบเรียงคำพูดประโยคต่อไป “… พูดตามตรง ฉันเองก็เคยชอบรุ่นพี่ แต่ตอนนั้นฉันขาดความมั่นใจ เป็นเพียงเพราะว่ารุ่นพี่รู้จักฉันในช่วงที่ชีวิตของฉันน่ารันทดมาก ๆ ที่จริงแล้วฉันรู้สึกเจ็บปวดนะที่ไม่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองในตอนนั้น แต่ตอนนี้ฉันจะพูดกับรุ่นพี่อยากตรงไปตรงมา ขอโทษนะคะ ตอนนี้ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

ซองฮยอนตั้งใจฟังสิ่งที่ฮเยจินพูดนานหลายนาที แม้สุดท้ายคำที่ได้ยินจากปากของเธอจะทำให้เขาผิดหวัง แต่ด้วยความเป็นมิสเตอร์ไนซ์กาย เขาก็ยิ้มให้และใช้คำพูดที่ไม่ทำให้ฮเยจินอึดอัด “ฉันเข้าใจเธอนะ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าชีวิตเธอรันทดเลยแม้แต่นิดเดียว การมีเธอเป็นรักแรกนั้นมันเป็นอะไรที่ดีเหลือเกิน”

จากนั้น ซองฮยอนได้คุยกับหัวหน้าฮง เขาพูดประโยคที่หัวหน้าฮงถึงกับอึ้ง “ดีกับฮเยจินเยอะ ๆ นะ” แท้จริงแล้วซองฮยอนรู้มาตลอดว่า ฮเยจินชอบหัวหน้าฮง

แม้ซองฮยอนจะพยายามแสดงออกว่าตัวเองโอเค แต่ในใจของเขานั้นไม่โอเคเลยแม้แต่นิดเดียว คืนนั้น เขาไปก๊งเหล้าจนเมามายอยู่คนเดียว ทิ้งงานทิ้งการอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ฮเยจินกะหนุงกะหนิงกับหัวหน้าฮงที่บ้าน ระหว่างนั้นเธอก็บอกกับหัวหน้าฮงว่า อยากเก็บเรื่องที่คบกันเป็นความลับ โดยให้เหตุผลว่า ไม่อยากให้ชาวกงจินรู้แล้วเอาไปนินทา

นับตั้งแต่คบกับหัวหน้าฮง ทุก ๆ นาที ฮเยจินก็ได้แต่คิดถึงและอยากเจอเขาตลอด อารมณ์เห่อแฟนอะไรประมาณนั้น แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้ชาวกงจินรู้เรื่องความสัมพันธ์ ทำให้การที่จะหาเวลาเป็นส่วนตัวสองต่อสองนั้นยากเย็นเหลือเกิน

แต่อย่างที่เคยบอก “กำแพงมีหู ประตูมีตา กงจินก็มีนัมซุก” ชาวกงจินรู้เรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นที่เรียบร้อย พูดง่าย ๆ ก็คือทั้งเมืองกงจินรู้ มีเพียงแค่ฮเยจินกับหัวหน้าฮงเท่านั้นที่คิดว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นความลับ

ทีนี้ ชาวกงจินจึงวางแผนแกล้งทั้งคู่ โดยการพยายามจับทั้งคู่ให้แยกออกจากกัน เพื่อให้คิดถึงและอยากเจอหน้ากันจนทนไม่ไหว บีบให้ทั้งสองเอ่ยปากรับสารภาพว่าคบกันต่อหน้าทุกคน

ระหว่างนั้น ฮเยจินก็คิดถึงฮงบันจังแทบเป็นบ้า เพราะจะไปเจอที่ร้านกาแฟก็ถูกเถ้าแก่กันท่า จะสั่งอาหารจีนให้หัวหน้าฮงเอาอาหารมาส่ง นัมซุกก็เป็นคนมาส่งอาหารให้ด้วยตัวเอง จะส่งข้อความหาก็ไม่ได้ เพราะโทรศัพท์ของหัวหน้าฮงก็ดันมาหายซะอีก 😁

วันนี้เป็นวันประชุมหมู่บ้าน ทุกคนจะไปประชุมพร้อมหน้ากัน หัวหน้าฮงเห็นช่องสบโอกาสที่ “กขค” ไปประชุมกันหมด จึงนัดกับฮเยจินให้ไปออกเดตกันเป็นครั้งแรก ทั้งสองตื่นเต้นกับเดตครั้งนี้มาก

วินาทีแรกที่ทั้งสองเจอกัน ฮเยจินก็โผเข้ากอดหัวหน้าฮงด้วยความคิดถึงระดับ 10 หัวหน้าฮงเอ่ยกับฮเยจินว่า “ผมใช้ชีวิตมา 34 ปีโดยไม่มีคุณ แต่หลังได้รู้จักคุณ หนึ่งวันของผมกลับยาวนานเหมือนชั่วนิจนิรันดร์” ทันใดนั้น ทุกคนในหมู่บ้านก็โผล่หน้าออกมา ทำเอาฮเยจินกับหัวหน้าฮงเขินจนพูดไม่ออก

ทุกคนแสดงความยินดีที่ทั้งคู่คบกัน และบอกว่าพวกเขารู้ตั้งแต่แรก เมื่อเป็นเช่นนั้นฮเยจินจึงเอ่ยปากยอมรับว่ากำลังคบอยู่กับหัวหน้าฮงจริง ๆ

EP.12 ลิสต์ 100 สิ่งที่อยากทำกับแฟน

หลังเปิดเผยกับทุกคนในกงจินให้ได้รู้ว่ากำลังคบกัน ความโรแมนติกที่ผลักดันด้วยความรักของฮเยจินกับหัวหน้าฮง ก็ทำเอาคนโสดพากันตายเรียบ หมอฟันที่ก่อนหน้านี้ไม่ชอบเมืองริมทะเลแห่งนี้ กลับกลายเป็นหมอฟันที่มองชนบทแห่งนี้เป็นดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ เป็นเพียงเพราะดินแดนแห่งนี้มีหัวหน้าฮงอยู่

มีซอนเห็นฮเยจินเขียน “ลิสต์ 100 อย่างที่อยากทำกับแฟน” แล้วก็ยิ้มออกมาไม่หยุด

ค่ำวันนั้น ฮเยจินไปรอหัวหน้าฮงอยู่ที่บ้านของเขา เพื่อทำตามลิสต์รายการที่เขียนเอาไว้ เมื่อหัวหน้าฮงมาถึง สิ่งแรกที่เธอเอ่ยคือการให้เขาไปอาบน้ำ “รีบไปอาบน้ำก่อนเถอะ วันนี้ เรามีอะไรที่ต้องทำร่วมกัน“

เมื่อได้ยินเท่านั้นแหละ ดูชิกก็รีบวิ่งไปอาบน้ำทันที 555

แต่เมื่ออาบน้ำเสร็จ สิ่งที่ต้องทำร่วมกัน กลับไม่ใช่อย่างที่หัวหน้าฮงคิด แต่มันคือการเล่น โยคะคู่รัก เรื่องราวดำเนินไป จนทั้งคู่กำลังจะจูบกัน แต่ยังไม่ทันได้จูบ ฮเยจินก็ชวนหัวหน้าฮงไปแปรงฟัน แล้วทั้งคู่ก็แปรงฟันให้กันและกัน 🦷 … แหม่

กองถ่ายของพีดีซองฮยอนมาถ่ายรายการที่กงจินเป็นวันสุดท้าย ฮเยจินจึงบอกให้หัวหน้าฮงช่วยดูแลรุ่นพี่ซองฮยอนให้ด้วย เพราะเธอสังเกตเห็นเขาหน้าตาซูบเซียวกว่าปกติ ทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วง แต่คำพูดของฮเยจินกลับทำให้หัวหน้าฮงงอนตุ๊บป่อง ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ด้านความสัมพันธ์ระหว่างมีซอนกับอึนซอลก็พัฒนาเป็นลำดับ จนสุดท้ายทั้งคู่ก็ตกลงคบเป็นแฟนกันที่หน้าร้านขายไก่หมุน 👫

เมื่อถึงงานปาร์ตี้เลิกกอง หัวหน้าฮงก็ยังไม่หายงอน และก็แสดงท่าทางออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจซองฮยอน ก่อนที่จะบอกตรง ๆ ไปว่า “ฮเยจินเป็นห่วงนายมาก บอกว่านายหน้าซีด แถมผอมลงด้วย และฝากฉันให้ดูแลนายให้กินข้าวเยอะ ๆ นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ หน่อยนะ แฟนฉันจะได้ไม่เป็นห่วงนาย”

คืนนั้น หัวหน้าฮงรู้สึกผิดที่งอนเรื่องไร้สาระ เขาจึงไปขอโทษฮเยจินถึงหน้าบ้าน ซึ่งฮเยจินก็ได้แต่ยิ้ม เพราะเธอไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว

วันถัดมาทั้งสองจึงตกลงที่จะไปเที่ยวโซลด้วยกัน สิ่งแรกที่ฮเยจินทำ คือการพาหัวหน้าฮงไปซื้อเสื้อผ้าเพื่อแปลงโฉมเสียใหม่ให้เป็น “ฮเยจินสไตล์” จากนั้น ฮเยจินก็ช็อปสร้อยเพชรมูลค่า 5,550,000 วอน (ประมาณ 160,000 บาท) ราคาแพงขนาดนี้ทำเอาหัวหน้าฮงตกตะลึงที่ฮเยจินซื้อโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว

ระหว่างกำลังเดินจูงมือช็อปปิ้งกันอยู่ที่ห้าง หัวหน้าฮงบังเอิญเจอกับรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ซึ่งเข้ามาทักด้วยความเป็นห่วงเรื่องการรักษาที่เขาขาดไป นับจากนั้น ฮเยจินก็เริ่มเห็นหัวหน้าฮงมีท่าทางที่เปลี่ยนไป กลายเป็นเหม่อลอย และซึม ๆ

เมื่อกลับถึงบ้าน ฮเยจินได้แต่คิดถึงเรื่องที่หัวหนน้าฮงซึมไป เธอคิดเองเออเองว่า อาจจะเป็นเพราะเธอทำเป็นอวดรวยตอนซึ้อสร้อยเพชรราคาแพง เธอจึงจัดการขายสร้อยคอเส้นนั้นในเว็บไซต์ขายของมือสอง

คืนต่อมา หัวหน้าฮงนัดให้ฮเยจินมาเจอเที่ชายทะเล ที่นั่นเขาทำเต็นท์แฮนด์เมดเล็ก ๆ และประดับไฟอย่างสวยงาม ฮเยจินตื่นเต้นมากกับสิ่งที่หัวหน้าฮงทำให้ ที่สำคัญมันทำให้เธอโล่งอก เรื่องที่เธอคิดมากไปเองว่า เขาโกรธเรื่องที่เธออวดรวย …

“คุณไม่ต้องห่วงว่าผมจะคิดยังไงกับการกระทำของคุณหรอก คุณแค่ใช้เงินที่คุณทำงานอย่างหนัก เพื่อซื้อของขวัญให้กับตัวเองก็เท่านั้น ผมไม่ได้เอาเรื่องพวกนี้มาคิดมากหรอกนะ เพราะฉะนั้นทำสิ่งที่คุณอยากทำเถอะ”

เมื่อฮเยจินไปฟังก็รู้สึกปลื้มปริ่มเป็นที่สุด “ขอโทษนะคะที่ฉันโยงนู่นนี่นั่นจนมั่วไปหมด”

หัวหน้าฮงเอากล่องใส่เครื่องประดับแฮนด์เมดให้กับฮเยจิน มันทำให้เธอดีใจจนบอกไม่ถูก

“ที่คนบอกกันว่า ทะเลที่ไหนก็เหมือนกันหมด สำหรับฉันแล้วมันไม่จริงเลย เพราะสำหรับฉันทะเลที่มีหัวหน้าฮงอยู่ด้วยเป็นทะเลที่เป็นสถานที่พิเศษ ฉันรักคุณนะคะ” ❤️ แล้วทั้งคู่ก็จูบกันด้วยความรักอันหวานซึ้ง ท่ามกลางบรรยากาศอันสุดแสนโรแมนติก

EP.13 คนใกล้ชิดที่ไม่รู้จัก

ฮเยจินตั้งใจทำซุบสาหร่ายเป็นครั้งแรกในชีวิต เพื่อแสดงความใส่ใจในวันเกิดแรกหลังตกลงคบเป็นแฟนกับหัวหน้าฮง อย่างไรก็ตาม ความคาดหวังกับรสชาติมันออกมาตรงกันข้าม เค็มจัด ! แต่ด้วยความเป็นไนซ์กาย หัวหน้าฮงไม่อยากให้ฮเยจินรู้สึกเสียความตั้งใจ เขาจึงกินซุปสาหร่ายจนหมดด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อย แม้รสชาติแท้จริงของมันจะเค็มแทบขึ้นสมองเลยก็ตาม

เพื่อนสาวสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแวะมาหาฮเยจินที่คลินิก ฮเยจินอัปเดตสถานะของตัวเองว่ามีแฟนแล้ว พร้อมทั้งแนะนำหัวหน้าฮงกับเพื่อนสาว จากนั้นเพื่อน ๆ ก็ชวนฮเยจินกับหัวหน้าฮงไปตีกอล์ฟด้วยกัน ตอนแรกฮเยจินตั้งใจจะปฏิเสธ แต่หัวหน้าฮงตกปากรับคำ

หัวหน้าฮงสร้างเซอร์ไพรซ์ จนเพื่อน ๆ ของฮเยจินต่างพากันทึ่งในสกิลการตีกอล์ฟของเขา เรียกว่าชมไม่หยุดปากกันเลยทีเดียว หลังจากออกรอบกันเสร็จ เพื่อน ๆ ก็ถามหัวหน้าฮงว่าทำงานอะไร ? เขาจึงตอบว่าเขาไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง …

“ผมเป็นคนประเภทใช้ชีวิตเป็นตัวของตัวเอง แทนที่จะอยู่ภายใต้ข้อจำกัดของคนอื่น แค่เปลี่ยนทัศนคติในการใช้ชีวิต ก็จะทำให้ใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข เกิดมาชีวิตมีแค่หนเดียว และตอนนี้ผมก็มีทุกอย่างที่ต้องการแล้ว มีเตียงนุ่ม ๆ ให้ได้นอนหลับคืนนี้ แถมยังมีคนที่รักนั่งอยู่ข้าง ๆ ตรงนี้อีกด้วย”

แต่ประเด็นอยู่ที่เพื่อน ๆ พูดบางอย่างกับฮเยจิน คำพูดเรื่องอนาคต “เธอคบกับเขาถึงขั้นที่คิดจะแต่งงานกันหรือเปล่า เขาก็ดูเท่ดี แต่ชีวิตหลังการแต่งงานมันเป็นอีกเรื่องหนึ่งเลยนะ”

แน่นอนว่าการได้เจอเพื่อน ๆ ทำให้ฮเยจินเริ่มคิดถึงชีวิตที่วาดฝันไว้ ความฝันที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าเมืองเล็ก ๆ อย่างกงจิน เธอจึงถามหัวหน้าฮงระหว่างทาง “หัวหน้าฮงตัดสินใจใช้ชีวิตแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ? คนเราเมื่อคิดที่จะทำอะไรมันก็ต้องมีเหตุจูงใจ อีกอย่างฉันเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับหัวหน้าฮงเมื่อ 5 ปีก่อน หัวหน้าฮงทำอะไรตอนนั้น”

แต่ไม่ว่ายังไง หัวหน้าฮงก็พยายามเลี่ยงที่จะตอบ เหมือนเป็นความลับแห่งจักรวาลที่ไม่สามารถเปิดเผยได้

กลับมาถึงบ้าน ฮเยจินก็ยังไม่เลิกคะยั้นคะยอเอาคำตอบ ในที่สุดหัวหน้าฮงก็ตอบออกมา “เป็นแค่พนักงานบริษัทธรรมดา”

ข่าวลือเมื่อ 5 ปีก่อน ที่ชาวกงจินลือกันไปไกลถึงขนาดที่ว่า หัวหน้าฮงเป็นสายลับของเกาหลีเหนือ แท้จริงแล้วเขาเป็นเพียงพนักงานบริษัทธรรมดา ๆ เท่านั้น ​!?

วันนี้กรมอุตุฯ ประกาศว่าจะมีพายุไต้ฝุ่น ทำให้ชาวกงจินต่างเตรียมตัวรับมือ แต่สำหรับ ยุนคยอง ที่ตอนนี้อุ้มท้องลูกในครรภ์มาได้ 39 สัปดาห์กลับแตกต่างออกไป เพราะเธอเกิดถุงน้ำคร่ำแตกในวันนี้ ฮเยจินที่มาซื้อของที่ร้านของยุนคยอง จึงโทร. หาหัวหน้าฮงให้รีบขับรถพายุนคยองไปส่งโรงพยาบาล

หัวหน้าฮงรีบบึ่งรถมารับยุนคยอง แต่ทว่า หัวหน้าฮงได้รับแจ้งว่าถนนที่ใช้เข้าเมืองมีหินถล่มลงมา ทำให้ไม่สามารถใช้ได้ เมื่อฮเยจินได้ยินเช่นนั้น เธอจึงบอกให้หัวหน้าฮงพายุนคยองไปทำคลอดที่บ้านของเธอ เพราะถึงแม้เธอจะเป็นหมอฟัน แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าให้ชาวบ้านธรรมดาทำคลอด

ก่อนทำคลอด ฮเยจินโทร. ไปขอคำแนะนำจากคุณยายคิมเกี่ยวกับการทำคลอด เนื่องจากคุณยายมีประสบการณ์ แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี ด้วยฝีมือการทำคลอดของหมอฟัน 👍

หลังจากต้องอดนอนทำคลอดมาทั้งคืน ฮเยจินกับหัวหน้าฮงก็มานอนพักบนเตียงเดียวกัน เธอได้เล่าความรู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน “จริง ๆ มันเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างจะแปลก ๆ ฉันคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนไม่ชอบเด็ก แต่เมื่อได้อุ้มแล้วมันรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก เขาเกิดมาพร้อมกับความสุขของใครอีกมากมาย”

ฮงบันจังนอนมองหมอฟัน ที่ตอนนี้แววตาเปล่งประกายเมื่อได้เล่าถึงอนาคตที่วาดฝัน “ในอนาคตหากมีลูกขึ้นมา แบบประมาณว่ามีลูกสองคน อยากให้ลูกคนแรกเป็นลูกชายหรือลูกสาว หัวหน้าฮงเคยคิดอะไรแบบนี้บ้างหรือเปล่า ?”

หัวหน้าฮงตอบกลับ “ไม่รู้สิ ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นมาก่อนเลย”

ฮเยจินเห็นหัวหน้าฮงเผลอหลับไป เธอจึงออกมาเดินหยิบจับหนังสือที่ชั้นวาง จนไปพบรูปถ่ายครองครัวของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เสียบเอาไว้ในหนังสือ ทันใดนั้น หัวหน้าฮงเดินออกมาพร้อมกับคว้ารูปถ่ายและหนังสือเล่มนั้นออกจากมือฮเยจิน “ทำไมถึงมาหยิบหนังสือของคนอื่นโดยพลการ”

เมื่อเจอคำพูดแบบนี้ ฮเยจินก็ถึงกับหน้าเสีย “ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมเองแหละเป็นคนที่ควรขอโทษ เรื่องแค่นี้ไม่น่าทำแบบนั้น”

“ว่าแต่ว่าคนในรูปนั้นคือใครเหรอคะ ?”

“อ๋อ แค่คนรู้จักน่ะ” ดูชิกตอบโดยไม่สบตา

“แล้วคุณจะเป็นแบบนี้ต่อไปหรือไง แค่คนรู้จัก แค่พนักงานบริษัทธรรมดา คุณจะเอาแต่ปกปิดเรื่องพวกนี้ต่อไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นเหรอคะ ตัวฉันเองเผยให้คุณเห็นทุกอย่างแล้ว ทั้งเพื่อน พ่อ แม่เลี้ยง ยังไม่นับตอนที่ฉันทำตัวงี่เง่าเวลาเมา ฉันก็คิดว่าหัวหน้าฮงเองก็คงจะเปิดเผยได้หมดเหมือนกัน หรือหัวหน้าฮงไม่คิดแบบนั้น …” หัวหน้าฮงนิ่ง ได้แต่ปล่อยให้ฮเยจินพูดอยู่อย่างนั้น “… ทำไมหัวหน้าฮงไม่เคยเล่าเรื่องตัวเองเลย มันยากเย็นขนาดนั้นเลยเหรอคะ ฉันชอบหัวหน้าฮงมาก ๆ นะคะ ฉันก็แค่อยากรู้ว่า หัวหน้าฮงใช้ชีวิตมาอย่างไร ตอนนี้คิดอะไรอยู่ ฉันวาดฝันเอาไว้ว่าฉันกับหัวหน้าฮงจะเป็นหนึ่งเดียวกัน ช่วยพูดอะไรหน่อยเถอะค่ะ”

หัวหน้าฮงยังคงนิ่งและเงียบงันอยู่อย่างนั้น คำแรกก็หลุดออกจากปากของเขา “ขอโทษ”

“ทำไมคุณถึงพยายามจะเป็นคนที่ฉันไม่รู้จักล่ะ ทำไมพยายามทำตัวเองให้ห่างเหินออกไป พยายามที่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นคนแปลกหน้า มาถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าหัวหน้าฮงเป็นใครกันแน่ เป็นคนแบบไหนกันแน่” น้ำตาของฮเยจินเอ่อล้นในขณะที่เธอกำลังคำพูดเหล่านั้นออกไป ซึ่งดูชิกก็ไม่ต่างกัน น้ำตาเอ่อล้นก่อนที่เขาจะเอ่ยคำพูดออกไปเช่นกันว่า …

“ผมก็เหมือนกัน ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครเหมือนกัน”

EP.14 ห้วงอดีตที่ไม่อาจลืมเลือน

ฮเยจินเดินออกจากบ้านหัวหน้าฮงไปทั้งน้ำตา ไม่ใช่น้ำตาของใครเพียงคนเดียว หากแต่เป็นน้ำตาของคนทั้งคู่ น้ำตาที่พยายามกลั้นมันไว้เท่าไรก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่

ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ฮเยจินบังเอิญเจอ ยอฮวาจอง (ผู้นำชุมชน) ฮเยจินถามเรื่องถึงเหตุผลที่ทำให้หัวหน้าฮงออกจากงานแล้วกลับมาอยู่ที่กงจิน

“อ๋อ ถ้าเป็นเรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน และคนที่นี่ก็ไม่มีใครรู้ หลังจากหัวหน้าฮงเรียนมหาวิทยาลัยและเข้ากรม เขาก็ไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่ แต่ฉันจำสภาพตอนที่เขากลับมาได้ เขาดูเป็นทุกข์มาก สายตาของเขาดูว่างเปล่า ราวกับคนที่ทิ้งทุกสิ่งอย่างเอาไว้เบื้องหลัง ไม่มีใครกล้าถามเขาเรื่องนั้น ก็ได้แต่เดากันไป”

หลังจากคุยกับยอฮวาจอง ฮเยจินก็เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการทำคลอดมาทั้งคืน เมื่อตื่นขึ้นมา เธอจึงโทร. ไปหาหัวหน้าฮง หลังได้รับข้อความแจ้งเตือนสาย มิสคอล ของหัวหน้าฮง

“ฮเยจิน ขอโทษนะที่ปล่อยคุณไปแบบนั้น ตอนนี้อยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมไปหา”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่อยากเจอ เพราะต่อให้หัวหน้าฮงมาตอนนี้ ก็เอาแต่พูดขอโทษอยู่ดี ก็หัวหน้าฮงขอโทษไปแล้ว ฉันว่าเราน่าจะให้เวลากันและกันนะคะ ฉันไม่ได้พูดเพื่อเป็นการถนอมน้ำใจก่อนที่จะบอกเลิกกันนะคะ เพราะฉันไม่ได้อยากเลิกกับหัวหน้าฮงแม้แต่นิดเดียว ฉันเพียงแค่รู้สึกว่าหัวหน้าฮงต้องการเวลาให้กับตัวเอง มันอาจทำให้หัวหน้าฮงจริงใจกับฉันมากขึ้น เราไม่ควรเป็นอย่างนี้ต่อไปค่ะ เราควรให้เวลากันทั้งคู่เพื่อที่ค้นหาว่าเราต้องการอะไรกันแน่” หมอฟันพูดไปด้วยเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเศร้าที่มากมายเหลือเกิน

ผ่านไปหลายวันจนมาถึงวันจิตอาสาทำความสะอาดของชุมชน ฮเยจินกับหัวหน้าฮงได้จับคู่กัน แต่สถานะก็ยังเหมือนเดิม สถานะต้องการเวลาให้กันและกัน เพราะหัวหน้าฮงยังคงปิดปากเงียบอยู่อย่างนั้น

คืนหนึ่ง หัวหน้าฮงนั่งมองรูปถ่ายรูปนั้นแล้วนึกถึงอดีต เขานึกถึงรุ่นพี่ที่สนิทกับเขาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ภาพแฟลชแบ็กเผยให้เห็น ภรรยาของรุ่นพี่คนนั้นต่อว่าดูชิกว่าเป็นคนที่ทำให้สามีของเธอตาย !

ระหว่างที่หัวหน้าฮงกำลังดำดิ่งอยู่ในห้วงของอดีต ฮเยจินก็มาหาเขาที่บ้าน เพื่อบอกสิ่งที่เธอคิดจนตกผลึก “ฉันใช้เวลาคิดเสร็จแล้ว … หัวหน้าฮงน่าจะรู้อยู่แล้วว่า ฉันเป็นคนที่เกลียดความไม่แน่นอนมากที่สุด ที่ฉันจะพูดก็คือ ถึงแม้หัวหน้าฮงจะเป็นอย่างนั้น (เป็นคนไม่ชัดเจน) แต่ถ้าหัวหน้าฮงให้ความมั่นใจกับฉันว่าสักวันหนึ่งจะเปิดใจให้ฉัน ฉันก็จะรอนะ ฉันจะรอเมื่อหัวหน้าฮงพร้อมที่จะเปิดใจ แต่อย่าให้นานเกินไปล่ะ”

ฮเยจินยิ้มให้ เป็นสัญลักษณ์ว่าเธอพยายามปรับตัวให้มากที่สุด เพื่อให้ความสัมพันธ์นี้เดินต่อไปได้ รอเพียงหัวหน้าฮงเปิดใจ

ต่อมา ในงานเลี้ยงปิดกล้อง ผู้ช่วยผู้กำกับฯ โดฮา เดินไปเผชิญหน้ากับดูชิก เมื่อเขาได้รู้ว่า “หัวหน้าฮง” มีชื่อจริงว่า “ฮงดูชิก” ผู้ช่วยผู้กำกับฯ ชกหน้าหัวหน้าฮงเต็มแรง เพราะหัวหน้าฮงคือคนที่ทำให้พ่อของเขาเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต !!?

EP.15 ปลอบประโลมหัวใจ

ผู้ช่วยผู้กำกับฯ โดฮา สาวหมัดตะบันใส่หน้าหัวหน้าฮงอย่างแรง เพื่อระบายความแค้น หลังจากรู้จักว่าชื่อจริงของหัวหน้าฮงคือฮงดูชิก “เพราะแก พ่อฉันถึงต้องเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต ครอบครัวฉันต้องแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี ส่วนแกมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ตีหน้าซื่อเป็นคนแสนดี ไอ้เวรฮงดูชิก แกข่มตานอนหลับได้ยังไงวะ”

หัวหน้าฮงเดินหนีออกมาโดยมีฮเยจินเดินตามไป เขาบอกกับเธอว่า “สิ่งที่คุณได้ยินจากปากของโดฮาเป็นความจริงทุกอย่าง ผมเป็นคนที่ทำให้พ่อของโดฮาเป็นอย่างนั้นจริง ๆ และรูปที่คุณเห็นในวันนั้น ครอบครัวของรุ่นพี่ของผม ผมก็เป็นคนฆ่าเขา”

ผู้ช่วยผู้กำกับฯ โดฮา สาวหมัดตะบันใส่หน้าหัวหน้าฮงอย่างแรง เพื่อระบายความแค้น หลังจากรู้จักว่าชื่อจริงของหัวหน้าฮงคือฮงดูชิก “เพราะแก พ่อฉันถึงต้องเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต ครอบครัวฉันต้องแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี ส่วนแกมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ตีหน้าซื่อเป็นคนแสนดี ไอ้เวรฮงดูชิก แกข่มตานอนหลับได้ยังไงวะ”

หัวหน้าฮงเดินหนีออกมาโดยมีฮเยจินเดินตามไป เขาบอกกับเธอว่า “สิ่งที่คุณได้ยินจากปากของโดฮาเป็นความจริงทุกอย่าง ผมเป็นคนที่ทำให้พ่อของโดฮาเป็นอย่างนั้นจริง ๆ และรูปที่คุณเห็นในวันนั้น ครอบครัวของรุ่นพี่ของผม ผมก็เป็นคนฆ่าเขา”

หลังจากเกิดเรื่อง หัวหน้าฮงเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ส่วนฮเยจินก็รู้สึกสับสนจนทำตัวไม่ถูก ผ่านไปนานหลายวัน ฮเยจินจึงไปหาหัวหน้าฮงที่บ้าน ตอนนั้นเอง หัวหน้าฮงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เขาเก็บงำมาตลอด …

“ผมมีรุ่นพี่ที่รู้จักคนหนึ่ง เป็นรุ่นพี่ที่ผมนับถือเหมือนพี่ชาย ชื่อพัคจองอู เราเป็นรูมเมตกันตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ตอนนั้นผมเรียนอยู่ปีหนึ่ง พอได้อยู่ด้วยกันก็ทำให้สนิทกัน หลังจากเรียนจบ ผมก็ได้เข้าทำงานในบริษัทที่พี่เขาทำงานอยู่ พี่เขาทำงานเป็นผู้จัดการการลงทุนอยู่ที่นั่น ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า เพราะเป็นสายงานที่ไม่ได้เรียนมา แต่เมื่อได้ลงมือทำมันทำให้ผมรู้สึกว่ามันเป็นงานสำหรับผมจริง ๆ แถมยังได้เงินเยอะมากอีกด้วย …” หัวหน้าฮงเล่าด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ แต่รู้สึกได้ถึงความเศร้า “… วันหนึ่งพ่อของโดฮาก็มาขอคำแนะนำการลงทุนกับผม ด้วยความที่ท่านเป็นรปภ. อยู่บริษัทที่ผมทำงานทำให้เราต้องเจอกันทุกวัน ในตอนแรกผมก็ไม่อยากให้ท่านลงทุน เพราะมันมีความเสี่ยงสูง แต่ด้วยความที่ท่านคะยั้นคะยอผมจึงตกลงให้ท่านเข้าร่วมลงทุน โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าท่านไปกู้หนี้ยืมสินมาลงทุน แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ เมื่อวิกฤติทางตลาดเงินตลาดทุนที่เรียกกันว่า วิกฤติเบนจามินโฮลดิ้งส์ ที่สหรัฐอเมริกา ได้สร้างผลกระทบกับตลาดหุ้นไปทั่วโลก ราคาหุ้นดิ่งลงฟลอร์ ตอนนั้นมันเป็นวิกฤติหนักจริง ๆ คุณลุงมาปรึกษาผม เพราะหุ้นที่ท่านลงทุนไปขาดทุนหนักไปกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ผมได้แต่พูดให้ท่านใจเย็น ๆ ไปก่อน แต่ผมก็ได้แค่พูดปลอบใจ เพราะตอนนั้นผมเองก็มีปัญหาที่ต้องแก้ไขไม่น้อย”

ฮเยจินนั่งฟังอย่างตั้งใจ เธอมองเข้าไปในแววตาของเขา แววตาที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความเศร้าในก้นบึ้งหัวใจ

“ในตอนนั้นเมื่อผมรู้ว่าคุณลุงตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง ผมจึงจะขับรถไปเยี่ยมด้วยความเป็นห่วง แต่รุ่นพี่เห็นผมมีสภาพจิตใจย่ำแย่ เขาจึงขอขับรถให้ แต่แล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น”

ระหว่างทางที่หัวหน้าฮงกับจองอูกำลังไปหาพ่อของโดฮา รถบรรทุกที่ขับมาด้วยความเร็วพุ่งเข้าชนรถของทั้งสองด้านคนขับ ทำให้จองอูเสียชีวิตคาที่ ส่วนหัวหน้าฮงได้รับบาดเจ็บ แม้ทางร่างกายจะไม่สาหัส หากทว่าความเจ็บปวดทางจิตใจนั้น ไม่ต่างไปจากคนตายทั้งเป็น

ฮเยจินหลั่งน้ำตาออกมา เมื่อได้ฟังจุดพีคของ “เรื่องลึกลับของกงจิน”​ จากปากของเจ้าตัว ทำให้เธอเข้าใจเขามากขึ้น เห็นใจกับสิ่งที่เขาแบกรับอยู่มากขึ้น เธอเข้าไปโอบกอดปลอบประโลมหัวใจของหัวหน้าฮง ก่อนที่ทั้งสองจะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยกัน …

“ร้องไห้ออกมาก็ได้นะคะ ปลดปล่อยความเจ็บปวดออกมาก็ได้ เพราะที่ผ่านมานั้นหัวหน้าฮงเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้จนหนักอึ้งเกินไปแล้ว หัวหน้าฮงเศร้ากับฉันได้นะคะ ร้องไห้กับฉันได้นะคะ”

ว่าที่จริง ในตอนนั้นระหว่างที่หัวหน้าฮงรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เขาคิดที่จะกระโดดสะพานจบชีวิตตัวเอง เพราะแบกรับความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ไหว แต่เป็นเพราะข้อความทางโทรศัพท์ข้อความเดียว ที่ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงนับจากนั้น ข้อความนั้นเป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากคุณยายคิม แวบความคิดแวบแรกมันผุดขึ้นมาในความคิดของเขา “สิ่งที่เราหลงลืมไป คุณยายคิมและกงจิน” มันทำให้หัวหน้าฮงนั่งก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้ออกมาอยู่บนสะพาน เขาร้องไห้อยู่อย่างนั้นนานเท่าที่รถยนต์คันหนึ่งขับผ่านมา รถคันนั้นที่มีฮเยจินเป็นคนขับ เธอโทร. แจ้งเจ้าหน้าที่ฉุกเฉินให้มาช่วยเหลือชายคนหนึ่ง เธอจอดรถอยู่ห่าง ๆ เฝ้ารอดูจนเจ้าหน้าที่พาตัวชายคนไปอย่างปลอดภัย

เมื่อหัวหน้าฮงออกจากโรงพยาบาล สิ่งที่เขาทำก็คือขายทรัพย์สินทุกอย่างที่เขามีเปลี่ยนเป็นเงินสด เพื่อเอาเงินทั้งหมดที่ได้ไปให้กับแม่ของโดฮา เขารู้ดีว่ามันไม่อาจชดเชยความผิดในสิ่งที่เขาก่อได้ แต่อย่างน้อยสิ่งนี้ เงินจำนวนนี้ก็สามารถทำให้ความฝันของคุณลุงเป็นจริง ความฝันที่ต้องการให้ลูกได้รับการศึกษาที่ดี

ณ จุดนั้น หัวหน้าฮงจึงกลับมาที่รากเหง้าของตัวเอง รากเหง้าที่ตัวเองหลงลืมไป กงจิน

ตัดกลับมาปัจจุบัน …

โดฮามานั่งรอหัวหน้าฮงอยู่ที่หน้าบ้าน โดฮาในตอนนี้ต่างจากโดฮาที่ตะบันหมัดเข้าใส่หัวหน้าฮง เขาดูนิ่งและสงบนิ่ง ไม่เดือดดาลเหมือนที่เป็นก่อนหน้านี้ …

“ผมแปลกใจไม่น้อยนะ หลังจากที่เกิดเรื่องครอบครัวของผมก็สิ้นเนื้อประดาตัว แต่เราสามารถย้ายบ้านไปอยู่อพาร์ตเมนต์ได้ ส่วนเงินกู้ยืมทางการศึกษาของผมแม่ก็มีเงินไปจ่ายจนหมด ท่านได้แต่บอกผมว่าไม่ต้องสนใจเรื่องหนี้ ให้ตั้งหน้าตั้งตาเรียนแล้วหางานทำ ส่วนเรื่องค่ารักษาของพ่อก็ไม่ต้องเป็นห่วง … เป็นคุณเองใช้มั้ย มันเป็นเงินของคุณใช่มั้ย” ในตอนท้าย โดฮาก็ร้องไห้ออกมาพร้อมทั้งเอ่ยคำพูดที่เหมือนเป็นการปลดปล่อยดูชิก “มันไม่ใช่ความผิดของคุณผมรู้ดี”

ต่อมา ภรรยาและลูกของรุ่นพี่จองอูก็มาที่กงจิน เรื่องราวได้นำพาให้หัวหน้าฮงได้รับการปลดปล่อยอีกครั้ง เขาได้รับการให้อภัย ทุกคนให้อภัยเขา ไม่มีใครสักคนที่คิดว่าเขาเป็นคนผิด ส่วนฮเยจินก็บอกให้หัวหน้าฮงมูฟวอน

อย่างไรก็ตาม เรื่องน่าตกตะลึงก็เกิดขึ้นอีกครั้ง คุณยายคิมนายเสียชีวิตอย่างสงบในคืนนั้น …

EP.16 ตอนจบ (ของการเริ่มต้น)

หัวหน้าฮงสามารถเอาชนะบาดแผลในอดีตไปได้ จากการให้อภัยและปลอบโยนจากคนรอบข้าง โดยเฉพาะจากฮเยจินที่อยู่เคียงข้างเขาไม่ห่าง

การจากไปของคุณยายคิม ทำให้ชาวกงจินต่างเสียใจ แต่คนที่เสียใจที่สุดก็คงไม่พ้นหัวหน้าฮง โดยเฉพาะเมื่อเขาได้อ่านจดหมายของคุณยายคิม ที่เขียนลายมือถึงเขา ก่อนที่คุณยายจะจากไป …

“ไม่ว่าจะมีเรื่องทุกข์แค่ไหนแต่คนเราก็ต้องกิน แกมีแผลในใจมาตั้งแต่เด็ก สิ่งที่ฉันทำเพื่อแกได้ก็แค่เรื่องกินเท่านั้นแหละ แกกินอาหารที่ฉันทำจนโต รู้ไหมว่าฉันภูมิใจมากแค่ไหน … ดูชิก จำที่แกเคยบอกฉันได้ไหม ว่าสิ่งที่พ่อแม่ควรทำเพื่อลูกมากที่สุดคือการไม่เจ็บป่วย หัวอกคนเป็นพ่อแม่ก็ไม่ต่างกัน ใจของพ่อแม่แทบแหลกสลายเมื่อเห็นลูกเจ็บป่วย … ดูชิก แกเป็นทั้งหลานและลูกชายของฉัน ห้ามลืมเรื่องนี้เด็ดขาดนะ … ดูชิก คนเราต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางคนอื่น ๆ บางครั้งการใช้ชีวิตก็ดูเหมือนจะหนักอึ้ง แต่ถ้าเราเรียนรู้ที่จะอยู่ท่ามกลางคนอื่น ๆ จะต้องมีใครสักคนที่แบกเราขึ้นหลัง เหมือนอย่างที่แกทำเพื่อฉัน เพราะฉะนั้น แกอย่าขังตัวเองไว้คนเดียวเลย กินข้าวที่ยายทำแล้วรีบออกมาใช้ชีวิตเถอะนะ”

แม้หัวหน้าฮงจะผ่านความผิดหวังในชีวิตมากมายหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขาจะอดกลั้นเอาไว้ พยายามเก็บเอาไว้โดยไม่แสดงออกมาให้ใครได้รับรู้ ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะแสดงความเศร้าออกมาอย่างเต็มที่ แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป เขากอดฮเยจินร้องไห้ออกมาไม่หยุด ราวกับว่าเขาได้ปลดปล่อยน้ำตาที่เก็บสะสมเอาไว้ทั้งชีวิตออกมาในวันนี้

ระหว่างนั้น ความลับแห่งกงจินเรื่องที่ว่า ใครคือผู้ถูกล็อตโต้ 1,400 ล้านวอนก็ถูกเปิดเผย คนคนนั้นคืออึนชอล แต่ดูคนที่ถูกหวยจริง ๆ กลับเป็นมีซอน ซึ่งได้เจอผู้ชายที่แสนดีอย่างอึนชอล

มีซอนเตรียมวางแผนแต่งงาน ทำให้ฮเยจินใจร้อนอยากจะแต่งงานกับหัวหน้าฮงในวันนี้พรุ่งนี้ เธอจึงวางแผนที่จะขอหัวหน้าฮงแต่งงานที่ชายหาด ซึ่งเป็นที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก

“เราได้เจอกันที่นี่ แต่คลื่นก็พัดพาเรามาจนถึงตรงนี้ เหมือนกับที่รองเท้าคู่นี้ได้กลับมาหาฉัน” ฮเยจินหยิบรองเท้าคู่ใหม่ที่เธอตั้งใจซื้อให้หัวหน้าฮง เอามาวางไว้ข้างรองเท้าส้นสูงคู่โปรดของเธอ “ฉันอยากให้รองเท้าของเราวางคู่กันที่หน้าประตูบ้านตลอดไป … แต่งงานกับฉันนะ”

“ไม่ !” หัวหน้าฮงช็อตฟีล ทำเอาฮเยจินถึงกับอึ้งไป แต่แท้จริงแล้ว วันนี้เป็นวันที่หัวหน้าฮงตั้งใจจะมาขอเธอแต่งงานเช่นกัน ทำให้เขาตอบปฏิเสธไป เพื่อที่เขาจะได้เป็นฝ่ายขอเธอแต่งงานเอง “วันนั้นตอนที่ผมอยู่ในทะเล ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้น แต่แววตาคู่นั้นดูเศร้ามาก แววตาคู่นั้นติดอยู่ในหัวผมมาตลอด และผมก็ไม่คิดเลยว่า ต่อมาผมจะหลงรักผู้หญิงคนนี้ทั้งหมดของหัวใจ”

ทั้งสองกอดกันด้วยความรักอยู่ที่ชายหาดแห่งนั้น ชายหาดที่เป็นจุดเริ่มต้นความรักของพวกเขา และกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการมีชีวิตคู่ของพวกเขา … มันเป็นจุดเริ่มต้นของความสุขอย่างแท้จริง

“เรามาวางรองเท้าสองคู่ที่หน้าประตูบ้าน วางแปรงสีฟันสองด้ามในห้องน้ำ วางผ้ากันเปื้อนสองผืนไว้ที่ห้องครัว วางทุกอย่างไว้เป็นคู่กันนะ แล้วมาใช้ชีวิตวันนี้ วันพรุ่งนี้ และทุกช่วงเวลาในบ้านหลังนั้นด้วยกัน”

จบบริบูรณ์

Photos: tvN Korea