Skip to content
รีแคปซีรีส์ Lost EP.7 : ฮาเลลูยา

รีแคปซีรีส์ Lost EP.7 : ฮาเลลูยา

Lost EP.7 : คังแจกับบูจองอยู่ด้วยกันที่โรงแรมซอมซ่อ ความเงียบงันปกคลุมอยู่ภายในห้อง จนคังแจเอ่ยถามออกไปว่า “ที่นัดผมมานี่ อยากทำอะไรครับ ?”

บูจองอยู่กับคังแจที่โมเตลเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ไม่ไกลไปจากบ้านมากนัก ความเงียบงันปกคลุมในห้องอยู่อย่างนั้น มีเพียงเสียงน้ำจากก๊อกที่ไหลซู่กระทบกับอ่างล้างมือแบบเซรามิก ทั้งห้องมีแต่เสียงน้ำนั้นจริง ๆ มันเป็นอย่างนั้นต่อเนื่องยาวนานหลายนาที

บูจองเดินออกมาจากห้องน้ำมานั่งบนเตียง เธอหยิบส้มออกจากกระเป๋ายื่นให้คังแจหนึ่งลูก เมื่อเขาเอ่ยออกมาว่ากระหายน้ำ และหยิบของตัวเองขึ้นมาอีกหนึ่งลูก แล้วก็หยิบอีกหนึ่งลูกที่เหลือออกมาวางไว้ให้คังแจ

จะมีใครเล่าที่จะพกส้ม 3 ลูกใส่ไว้ในกระเป๋าถือ เพื่อเดินทางไปเจอกับผู้ชายที่ตัวเองไม่คุ้นเคยที่โรงแรมซอมซ่อแห่งหนึ่ง แต่บูจองทำแบบนั้นจริง ๆ ส้มลูกหนึ่งเปรี้ยว ส้มลูกหนึ่งหวาน ส่วนลูกที่วางอยู่บนเตียงที่ยังถูกห่อหุ้มด้วยเปลือก ตอนนี้ยังคงไม่มีใครรู้จริง ๆ ว่ารสชาติมันเป็นอย่างไร ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่อยู่ในใจของเขาทั้งสอง รอเพียงเวลาที่ต่างจะปอกเปลือกเปิดใจให้กัน

หลังเวลาล่วงผ่านชั่วระยะเวลาหนึ่ง กิจกรรมที่ทั้งสองทำด้วยกันก็มีเพียงปอกเปลือกส้มและกินมันลงไป คังแจจึงเอ่ยถามออกมาว่า …

“ที่นัดผมมานี่ อยากทำอะไรเหรอครับ ?”
“ฉันก็แค่อยากนั่งเฉย ๆ ในที่ที่ไม่ใช่ที่บ้านและกับคนที่ไม่ใช่คนในครอบครัว ไม่ต้องทำอะไร แค่อยู่เฉย ๆ บางทีฉันก็อยากทำแบบนั้น ได้อยู่กับคนที่ไม่ได้คาดหวังอะไร ฉันอยากอยู่กับคนแบบนั้น อยากอยู่เฉย ๆ อยากนอนเฉย ๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลย”

“นอนสิครับ เห็นบอกว่าอยากนอนด้วยกันโดยไม่ต้องทำอะไรเลย” เมื่อคังแจได้ยินเช่นนั้นแล้ว เขาจึงเอ่ยความรู้สึกของตัวเองออกมาบ้าง “พอได้ฟังคุณทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ความรู้สึกของผมนั้นตรงกันข้าม แต่ผมคิดว่าสุดท้ายแล้วก็คงไม่ต่างกัน ตอนนั้นเมื่อผมอยู่บ้านใจผมก็อยากกลับบ้านอยู่ดี ตอนนั้นผมยังเด็ก มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองมีกรดไหลย้อนออกมาจากหัวใจ พอถึงเวลากินข้าวก็จะรู้สึกแปลก ๆ ถึงจะอยู่กับแม่แท้ ๆ แต่ผมกลับคิดถึงแม่มากจนแทบทนไม่ไหว แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ผมอยู่บ้านของผมอยู่แล้วผมจึงไม่สามารถกลับบ้านได้อีก เพราะผมอยู่กับแม่อยู่แล้ว แบบนั้นผมก็เลยกลับไปหาแม่ไม่ได้ มันเป็นอะไรที่แบบทำให้ผมแทบกลายเป็นบ้าไปเลย แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี แต่พอฟังสิ่งที่คุณพูด มันเป็นช่วงเวลาแบบนี้แหละ แค่ได้นอนเฉย ๆ อยู่ด้วยกันกับใครสักคนโดยไม่ต้องทำอะไรเลย”

บูจองวางเสื้อคลุมของเธอเอาไว้บนเก้าอี้พิมพ์ลายยุค 80 ก่อนที่จะเอนตัวลงนอนบนเตียงหันหลังให้กับคังแจ ว่าที่จริงมันไม่ใช่การนอนหลับเพื่อพักผ่อน หากแต่มันเป็นการนอนเพื่อเยียวยาหัวใจที่ล้นเอ่อไปด้วยความเศร้าเสียมากกว่า

คังแจเอ่ยถามถึงเรื่องส้ม “ทำไมถึงต้องเอาส้มมาด้วยล่ะครับ ? กระเป๋าถือใบเล็กนิดเดียว แต่กลับเอาส้มมาตั้งสามลูก”

บูจองตอบกลับไปด้วยสีหน้าอันเรียบเฉย แต่แววตาบรรจุความเศร้าเอาไว้มากมายเกินกว่าที่ใครจะรู้ได้ “มันนานมากแล้วที่ฉันไม่ได้นัดเจอใคร มันทำให้ฉันไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาดี ฉันก็แค่หยิบมันใส่ในกระเป๋าเพราะมันวางอยู่บนโต๊ะพอดี … ฉันก็แค่รู้สึกอยากให้ตัวเองหายตัวไป บางครั้งฉันก็เกลียดตัวเองมาก ๆ จนอยากหายตัวไป แบบหายตัวไปจริง ๆ ฉันอยากตายจากไป แต่ระหว่างทางที่เดินทางมาที่นี่ฉันรู้สึกดีนะคะ ได้แต่คิดว่าจะใส่รองเท้าที่ยัดแทบไม่เข้ามาทำไม แต่เมื่อถอดออกแล้วกลับสบายขึ้นเยอะเลย อีกอย่าง เรื่องที่คุณเล่าเรื่องกรดไหลย้อนที่ไหลออกมาจากหัวใจ ฉันคิดว่าฉันเข้าใจนะคะ แม้ว่าฉันจะอธิบายมันไม่ถูกก็ตาม … ฉันขอนอนตรงนี้อีกสักครึ่งชั่วโมงนะคะ ถ้าฉันเผลอหลับไปคุณก็ไปก่อนได้เลยค่ะ”

Photos: ภาพหน้าจอจาก JTBC Korea