ฮงอึนโอเดินถือพู่กันอย่างไร้สติเข้าไปที่แมจุกฮอน เมื่อเห็นองค์ชายจูฮยาง เขาจึงตะโกนกล่าวถึงพญามารออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่จะสะบัดสีที่พู่กันไปเปรอะหน้าขององค์ชายจูฮยางท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้น ชอนกีรีบวิ่งไปคุกเข่าขออภัยองค์ชายจูฮยาง เนื่องจากพ่อของนางมีสติไม่สมประกอบ ด้านองค์ชายยังมยองก็เอ่ยปากขอความเมตตาอีกแรง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล ในทางตรงกันข้ามกลับทำให้องค์ชายจูฮยางโกรธมากกว่าเดิม …
“องค์ชายยังมยองเจ้าจงวางตัวให้เหมาะสมกับสถานะองค์ชายด้วย ! หากเจ้าดึงดันจะต่อต้านข้า ความโกรธของข้าก็จะมีแต่เพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ” จากนั้นองค์ชายจูฮยางก็ลดสายตาลงไปมองชอนกีที่ก้มหน้าคุกเข่าอยู่แทบพื้น ก่อนที่จะเอ่ยออกไปว่า “เจ้า (ชอนกี) จะยอมสละมือเพื่อรับผิดแทนพ่อเจ้าหรือไม่ ?”
ทุกคนในแมจุกฮอนนิ่งเงียบเหมือนตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่ ก่อนที่ชอนกีจะเอ่ยวาจาออกไป “ไม่ว่าบทลงโทษอะไรหม่อมฉันก็ยินดีที่จะรับเพคะ” ฮารัมที่ยืนฟังเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ไม่ห่างนักถึงกับหลับตาเมื่อชอนกีเอ่ยออกมาเช่นนั้น ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่นายทหารองครักษ์ขององค์ชายจูฮยางเดินเข้าไปหาชอนกี พร้อมกับชักดาบออกมาจากฝักเพื่อตัดมือนาง
ทันใดนั้นเอง ฮารัมก็พูดขัดจังหวะออกมา “น่าเสียดายข้าวสาร 300 กระสอบเหลือเกิน” ระหว่างนั้นเขาก็เดินไปหาชอนกีที่หมอบอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว “ข้าอุตส่าห์ยอมเสียข้าวสาร 300 กระสอบเพื่อซื้อภาพวาด เพราะหลงยกย่องในพรสวรรค์ของเจ้า แต่เจ้ากลับไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” แล้วฮารัมก็ประกาศที่จะไม่ซื้อภาพวาดของชอนกี แต่เขาจะถวายข้าวสาร 300 กระสอบให้องค์ชายจูฮยางแทน
องค์ชายจูฮยางครุ่นคิดหลายวินาทีก่อนจะหันไปพูดกับฮารัม “บัณฑิตฮา เพื่อจิตรกรหญิงนางนี้เจ้ายอมสละทุกอย่างที่เจ้ามีหรือไม่ ?” ฮารัมตอบตกลงอย่างไม่คิดมาก ทำให้องค์ชายจูฮยางยอมละเว้นโทษให้กับชอนกีและท่านพ่อของนาง
คืนนั้น ฮารัมก็จัดการสังหารผู้ตรวจราชการคิมกงแร เพื่อล้างแค้นให้ท่านพ่อ และในลิสต์รายชื่อของเขายังเหลือ พระเจ้าซองโจ องค์ชายจูฮยาง องค์ชายยังมยอง และคนต่อไปที่เขาจะจัดการก็คือ มีซู (หัวหน้าร่างทรงคนที่สี่แห่งซองจูชอง)
พระเจ้าซองโจได้มาดูภาพวาดของชองกีแล้วเกิดความประทับใจเป็นอย่างมาก องค์ชายยังมยองจึงขอกับฝ่าบาทให้นางเข้ามาอยู่ในโคฮวาวอน ซึ่งพระเจ้าซองโจตอบตกลง และมีรับสั่งให้นางทำงานอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 3 เดือน
ชอนกีเป็นห่วงอาการของท่านพ่อเป็นอย่างมาก นางจึงปฏิเสธที่จะไปโคฮวาวอนตามรับสั่งของฝ่าบาท เมื่อรู้เช่นนั้น องค์ชายยังมยองจึงไปหานางที่บ้าน “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงท่านพ่อ แต่ข้าจะดูแลเขาเอง อีกอย่างเจ้าเคยสงสัยไหมว่า ทำไมท่านพ่อของเจ้าถึงได้สติฟั่นเฟือน ?” ชอนกีถึงกับตาลุกวาวด้วยความสงสัย องค์ชายยังมยองจึงเล่าต่อว่า “สมัยที่ข้ายังเป็นเด็ก ข้าเคยเห็นภาพเหมือนของเสด็จปู่ เป็นภาพที่วาดโดยจิตรกรผู้มีจิตวิญญาณพิเศษ ซึ่งจิตรกรผู้นั้นก็คือพ่อของเจ้า ข้าคิดว่าพ่อของเจ้าสติฟั่นเฟือนช่วงที่วาดภาพของเสด็จปู่ ข้าคิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ”
องค์ชายยังมยองโน้มน้าวชอนกีให้ไปไขปริศนาเรื่องท่านพ่อที่โคฮวาวอน และยังได้บอกด้วยว่า ได้สั่งให้หมอหลวงปรุงยาชองชิมวอนที่นำมาใช้รักษาท่านพ่อให้แล้ว เมื่อชอนกีรู้เช่นนั้นก็ดีใจเป็นการใหญ่ ทั้งกล่าวขอบคุณ ทั้งกล่าวซาบซึ้งพระมหากรุณาธิคุณเป็นการใหญ่ และในคืนนั้นเองนางก็ตัดสินใจที่จะไปโคฮวาวอน
รุ่งขึ้นก่อนออกเดินทาง ท่านอาจารย์ได้มอบภาพวาดพยัคฆ์ของชอนกีให้เอาติดตัวไปด้วย ยายซัมชิน (เทพแห่งการกำเนิด) มาดักรอชอนกีระหว่างทางเพื่อเสกพลังบางอย่างเข้าไปในภาพวาด หลังจากนั้นเรื่องประหลาดก็เกิดขึ้น เพราะไม่วางชอนกีจะเดินทางไหนนางก็จะกลับมาอยู่ที่ประตูของบ้านหลังหนึ่งทุกครั้ง ว่าแล้วนางจึงเปิดประตูเข้าไปด้านใน ซึ่งก็ปรากฏว่าเป็นบ้านหลังนี้เป็นบ้านของฮารัม
ชอนกีได้คุยกับฮารัม และได้สารภาพความในใจออกไป “ท่านใช้ชีวิตมาได้ยังไงทั้งที่เก็บงำสิ่งต่าง ๆ เอาไว้มากมาย ถ้าเด็กคนนั้นที่ข้ารู้จักโตขึ้น ข้าคิดว่าหน้าตาของเขาคงจะคล้ายกับท่านมาก แต่จริง ๆ แล้วข้าคิดผิด เพราะเด็กคนนั้นไม่อยากให้ข้าจำเขาได้ ข้าไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร แต่ข้าก็จะทำตามนั้น …ถ้าเด็กคนนั้นไม่อยากให้ข้าจำ เขาก็คงตายไปแล้วจริง ๆ หรือไม่ก็คงมีชีวิตไม่ต่างไปจากคนตาย ข้าคงจะต้องทำเป็นจำเขาไม่ได้ แต่ข้าก็จะจดจำช่วงเวลานี้ไปอีกนานแสนนาน และมันจะกลายเป็นความทรงจำที่งดงาม”
แววตาของชอนกีฉ่ำไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น “ข้าเพียงอยากบอกให้ท่านได้รู้ว่า ถ้าวันหนึ่งท่านต้องเจอกับเวลาที่ยากลำบาก จนทำให้ไม่สามารถทำตามสิ่งที่ให้สัญญาเอาไว้ไม่ได้อีกครั้ง ข้าเพียงอยากให้ท่านได้รู้ว่า ยังมีคนที่เชื่อใจและรอท่านอยู่ ไม่ว่าเวลามันจะผ่านไปนานหลายปีก็ตาม” หลังพูดจบ ชอนกีก็ขอตัวกลับโดยได้ลืมทิ้งภาพวาดพยัคฆ์เอาไว้ที่บ้านของฮารัม
ระหว่างที่ชอนกีกำลังเดินตากฝนด้วยใจที่เหม่อลอยอยู่นั่น องค์ชายยังมยองก็ได้ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับผ้าที่ใช้กันฝนให้นาง ระหว่างเมื่อพระองค์เห็นว่านางตัวร้อนมีอาการไข้ พระองค์จึงให้นางขี่หลัง แต่ยังไม่ทันจะถึงที่พักหลบฝน ณ จุดนี้เอง ฮารัมก็ปรากฏตัวขึ้นอยู่เบื้องหน้าคนทั้งสอง พร้อมกับเอ่ยออกไปว่า …
“ขอประทานอภัย แต่กระหม่อมนัดพบกับนางก่อน” !!!
Source : SBS Korea