ฮารัมจับมือชอนกีผ่านลูกกรง การสัมผัสตัวกันของทั้งสองทำให้พญามารในร่างของฮารัมปรากฏตัวขึ้นมา มันต้องการดวงตาของมันคืนจากชอนกี แต่ทว่า เหตุการณ์ก็เป็นเช่นคราวก่อน แหวนหยกที่ชอนกีสวมใส่อยู่ที่นิ้วชี้สามารถปกป้องนางเอาไว้ได้ อีกทั้งยังทำให้พญามารหมดฤทธิ์ไปอย่างง่ายดาย หลังจากนั้น ฮารัมก็ล้มพับหมดสติลงไปกับพื้น
ชอนกีร้องไห้โวยวายออกมาไม่หยุด นางได้แต่ขอร้ององค์ชายยังมยองให้ช่วยฮารัมที่ตอนนี้หน้าของเขาดำคล้ำเหมือนคนที่ไร้เลือดเนื้อและวิญญาณ นางร้องไห้แทบเสียสติ จนองค์ชายต้องพยายามพูดให้นางใจเย็นขึ้น พร้อมกับสั่งให้หมอหลวงมาดูอาการของฮารัม ก่อนที่พระองค์จะพาตัวนางออกไป
ระหว่างนั้นเอง นักโทษชราที่ถูกคุมขังอยู่ห้องข้าง ๆ ได้เสกคาถาด้วยภาษาที่แปลกประหลาด คาถานั้นทำให้ฮารัมอาการดีขึ้นได้ราวปาฏิหาริย์ แล้วนักโทษชราคนนั้นก็ได้เอ่ยออกมาว่า “แหวนหยกวงนั้นมีอำนาจควบคุมจิตใจเจ้า (ฮารัม) ให้เป็นปกติได้ แม้แต่ตอนที่ถูกพญามารเข้าสิง เทพแห่งความสมดุลถูกพญามารกลืนกินไปแล้วก็จริง แต่แหวนวงนั้นสร้างขึ้นมาจากเศษซากของเทพสมดุล จนกว่าจะถึงพิธีปิดผนึก แหวนวงนั้นจะเป็นสิ่งเดียวที่ใช้ต่อกรกับพญามารได้”
หลังจากใจเย็นลง ชอนกีได้สารภาพกับองค์ชายยังมยองว่า “ข้ารักบัณฑิตฮาเจ้าค่ะ” คำพูดนี้คำพูดเดียวมันสามารถตอบคำถามได้ทุกสิ่ง มันทำให้องค์ชายยังมยองเข้าใจแล้วว่า ชอนกีรักฮารัมมากมายเพียงใด ซึ่งก็ไม่ต่างจากที่ฮารัมรักชอนกีมากมายเช่นเดียวกัน ทั้งสองยอมเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อช่วยอีกฝ่ายหนึ่ง
จากนั้นชอนกีพยายามทำสมาธิให้จิตใจตัวเองเลิกคิดถึงฮารัมเพียงชั่วเวลาหนึ่ง นั่นก็เพื่อให้การวาดภาพเหมือนกษัตริย์มีความศักดิ์สิทธิ์สถิตอยู่ในภาพ และนางก็ทำได้สำเร็จ สมาธิทำให้นางได้เห็นภาพเหมือนของกษัตริย์ยองจงในนิมิต ชอนกีแปลงภาพที่อยู่ในนิมิตให้เป็นภาพร่างของพระเจ้ายองจง ได้ราวกับนางเคยเห็นพระพักตร์ของพระองค์ด้วยตาของตัวเอง
วันต่อมา พระเจ้าซองโจเรียกให้องค์ชายยังมยองเข้าพบ เพื่อรับสั่งว่าพระองค์จะแต่งตั้งองค์ชายยังมยองให้ขึ้นเป็นรัชทายาทองค์ต่อไป เพราะรัชทายาทองค์ปัจจุบันมีปัญหาทางด้านสุขภาพ ซึ่งเมื่อองค์ชายจูฮยางรู้ก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะถ้านับตามศักดิ์ พระองค์ต้องได้ขึ้นเป็นรัชทายาทองค์ต่อไป และได้ครองบัลลังก์นี้
องค์ชายจูฮยางเอ่ยวาจาที่เต็มไปด้วยความโกรธกับพระเจ้าซองโจ “เสด็จพ่อจะทรงทำเหมือนหม่อมฉันไม่มีตัวตนในสายตาพระองค์ไปอีกนานแค่ไหน … คืนนี้หม่อมฉันต้องรู้ให้ได้ว่า ทำไมเสด็จพ่อถึงแอบแต่งตั้งยุล (องค์ชายยังมยอง) ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทองค์ต่อไป”
พระเจ้าซองโจตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่รุนแรงยิ่งนัก “เชื้อพระวงศ์มิควรกระหายอำนาจ ไม่ว่าข้าจะสั่งอะไรกับผู้ใด มันก็คืออำนาจของข้า” ไม่ทันสิ้นเสียง เลือดของก็ทะลักออกจากปากของฝ่าบาทไม่หยุด แล้วพระองค์ก็ทรงสิ้นสติไปในทันที
ผลจากการที่พระเจ้าซองโจทรงสิ้นสติไป ทำให้องค์ชายจูฮยางได้ขึ้นเป็นรัชทายาทองค์ต่อไปโดยปริยาย นั่นเป็นเพราะคำสั่งที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งองค์ชายยังมยองนั้น ยังคงเป็นคำสั่งที่ยังไม่มีการประกาศออกมาอย่างเป็นทางการ เหล่าขุนนางทั้งหลายจึงสนับสนุนองค์ชายจูฮยางขึ้นเป็นองค์รัชทายาท เพื่อที่กิจการบ้านเมืองจะได้ดำเนินต่อไป
ด้านฮารัมกำลังวางแผนเอาไว้ว่า จะมอบพญามารให้กับองค์ชายจูฮยาง เพื่อให้เกิดการนองเลือดกันในราชวงศ์ อีกทั้งยังเป็นการช่วยชอนกีไม่ให้โดนคำสาปจากการวาดภาพเหมือนกษัตริย์ … ว่าที่จริง ฮารัมได้ล่วงรู้เหตุการณ์ทุกอย่างแต่แรกจากการดูดวงดาว เขารู้ว่าพระเจ้าซองโจจะต้องสิ้นสติจากความโกรธ เขาล่วงรู้แต่แรกแล้วจริง ๆ การแก้แค้นที่คนในราชวงศ์ทำกับครอบครัวของเขามันใกล้สำเร็จเข้ามาทุกทีแล้ว
เมื่อองค์ชายจูฮยางได้ครองอำนาจ แม้เป็นเพียงแค่ชั่วคราวจากการได้รับการสนับสนุนจากเหล่าขุนนาง แต่ทว่า สิ่งที่สำคัญกับพระองค์อีกประการก็คือ “พญามาร” ดังนั้นสิ่งแรกที่พระองค์ก็คือ ไปเอาตัวฮารัมออกจากคุก และเร่งรัดให้มีการทำพิธีปิดผนึกให้เร็วขึ้น
ระหว่างทางที่องค์ชายจูฮยางและเหล่าข้าราชบริพารกำลังพาตัวฮารัมออกจากคุก ชอนกีได้แอบเข้าไปในเกี้ยวของฮารัม เมื่อออกเดินทางไปได้สักพัก องค์ชายจูฮยางเห็นผิดสังเกต พระองค์จึงชักดาบออกจากฝักแทงเข้าไปในเกี้ยว แล้วลั่นวาจาด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “จงออกมาเดี๋ยวนี้” !!!
Source: SBS Korea