Why Her? EP.9 : หลังจากถูกปล่อยตัว โอซูแจก็ไปอยู่ที่บ้านของกงชานกับพี่ ๆ ของเขา เธอรู้สึกสบายใจและรู้สึกปลอดภัยกับการมีเขาอยู่ข้าง ๆ …
การได้อยู่บ้านของกงชานกับพวกรุ่นพี่ของเขา ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่เธอสามารถหลับได้อย่างเต็มอิ่ม นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้หลับลึกด้วยความรู้สึกที่ปลอดภัยอย่างนี้
หลังจากทานอาหารค่ำกันเสร็จ กงชานกับโอซูแจก็ออกมาเดินเล่น ระหว่างนั้นเธอได้เล่าเรื่องตึกที่เธอเพิ่งซื้อเอาไว้ให้เขาฟัง “เมื่อตอนฉัน 7 ขวบ ตึกนั้นเป็นของบริษัทพ่อฉัน แต่พอฉันอายุ 18 มันก็ตกเป็นของคนอื่น พ่อฉันเชื่อคนง่ายเกินไปทำให้เขาล้มละลายเพียงชั่วข้ามคืน นับแต่นั้น เขาก็ขึ้นไปร้องไห้บนดาดฟ้าทุกคืน ฉันเกลียดภาพนั้นมาก ฉันเกลียดที่เห็นพ่ออ่อนแอ นั่นคือตอนที่ฉันบอกตัวเองว่าฉันจะต้องเอาชนะทุกคน”
เมื่อสามปีก่อน เพราะเจ้าของตึกไม่ยอมขาย ทำให้โอซูแจเสนอราคาซื้อตึกนั้นเป็นสองเท่าของราคาตลาด เธอไม่รู้สึกว่ามันแพงไปเลย แต่กลับรู้สึกคุ้มค่ากับเงินทุกวอนที่จ่ายไป … ในคืนวันที่ได้กรรมสิทธิ์เป็นเจ้าของ เธอขึ้นไปนั่งบนดาดฟ้าตรงที่พ่อเคยนั่ง แล้วก็พูดกับพ่อว่า “บอกแล้วใช่ไหมว่าหนูต้องเอามันคืนมาให้ได้ หนูจะเอาชนะทุกคน”
กงชานฟังเรื่องที่โอซูแจเล่าจบก็ถึงกับตาเบิกโพลงขึ้นมาทันที “เท่จัง ทำไมคนเราถึงเท่ได้ขนาดนี้เนี่ย” จากนั้น ทั้งสองก็ยิ้มให้กันแล้วก็หลุดขำออกมา
เรื่องราวดำเนินไป โอซูแจได้ตำแหน่งทนายหุ้นส่วนที่ TK Law Firm พร้อมกับห้องทำงานขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แม้จะเพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆ มา แต่หน้าตาของเธอดูสดชื่นและสดใสยิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก
กลางดึกคืนหนึ่ง โอซูแจได้รับโทรศัพท์ด่วนจากแม่ที่โดนจับข้อหาเมาแล้วขับ ทำให้เธอต้องรีบไปสถานีตำรวจในทันที กงชานจึงอาสาที่จะขับรถไปให้ เพราะเธอเพิ่งดื่มโซจูมาเมื่อตอนหัวค่ำ หลังจากจัดการเรื่องราวชวนปวดหัวของแม่ที่โรงพักจนเรียบร้อย กงชานจึงชวนเธอไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันเพื่อให้เธอรู้สึกผ่านคลาย
พระอาทิตย์ค่อย ๆ โผล่ขึ้นพ้นขอบฟ้าที่ตัดด้วยสีของน้ำทะเล โอซูแจจึงพูดขึ้น “ต่อไปนายคงได้รู้จักฉันมากขึ้น มันมีเรื่องบางเรื่องที่ฉันบอกกับนายไม่ได้ และฉันก็ไม่อยากให้ใครรู้ แต่สักวันฉันจะเล่าให้นายฟังได้ใช่มั้ย ถึงนายจะคิดว่ามันไม่เท่ก็ตาม”
กงชานมองโอซูแจด้วยรอยยิ้ม “ผมก็มีเรื่องที่ไม่อยากบอกให้คุณรู้เหมือนกัน แต่ผมก็คงต้องบอก ซึ่งถึงตอนนั้นคุณจะเกลียดผมก็ได้ แต่อย่าหนีผมไปไหนนะครับ” ทั้งสองมองตากันแทบไม่กะพริบ ก่อนที่จะค่อย ๆ เยื้องใบหน้าเข้าหากัน ริมฝีปากสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา ดั่งเหมือนเป็นจูบแทนคำสัญญาว่า “เมื่อถึงเวลานั้นเราจะไม่ทิ้งกันไปไหน”
Source : SBS Korea