Skip to content
รีแคปซีรีส์ The Law Cafe EP.8 : เกาะที่คั่นกลางระหว่างหัวใจ

รีแคปซีรีส์ The Law Cafe EP.8 : เกาะที่คั่นกลางระหว่างหัวใจ

The Law Cafe EP.8 : หลังจองโอจูบยูริในคืนนั้น เขาก็เอาแต่หลบหน้าเธอและคิดว่าตัวเองทำพลาดไปแล้ว จากนั้น หมอพัคและพนักงานลอว์คาเฟ่ก็เดินทางไปเกาะชุงพยองเพื่อให้บริการทางการแพทย์และให้คำปรึกษาด้านกฎหมายฟรี ที่นั่น ยูริและจองโฮได้พบกับยายสองคนที่มีเรื่องขัดแย้งกัน เขาและเธอจึงยื่นมือเข้าไปช่วย …

จองโฮจูบกับยูริ แต่จู่ ๆ เขาก็ทำท่าเหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้ “เดี๋ยวก่อนนะ ฉันทำแบบนี้ไม่ได้” แล้วก็วิ่งหนีออกไปทันที ทิ้งให้ยูริยืนงงด้วยอารมณ์ที่ค้างเติ่งอยู่ในห้องเก็บของเพียงลำพัง “มันเป็นเวรเป็นกรรม ปลาไฟพ่นไฟกลับชาติมาเกิดหรือยังไง ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบเน้” ยูริสบถออกมาไม่หยุด

แล้วนับจากนั้น จองโฮก็เอาแต่หลบหน้ายูริ โทร. ไปก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ ไปเคาะประตูบ้านก็ไม่ยอมเปิด นี่มันอะไรของมันเนี่ยยย !?

ระหว่างที่เขากำลังหลบหน้ายูริอยู่นั้น จองโฮได้หันหน้ามาคุยกับเราผ่านกล้องว่า เขามีเรื่องบางอย่างต้องสะสางให้เรียบร้อยก่อน จากนั้นเขาจะขอเดตกับยูริอย่างเต็มที่เลย

เอ … เรื่องที่จองโฮต้องการสะสางมันคือเรื่องอะไรกัน หรือว่าจะเป็นเบื้องหลังบางอย่างที่เกี่ยวกับการตายของพ่อยูริ ใช่หรือเปล่านะ ?

ต่อมา จองโฮได้นำข้อมูลสำคัญที่เก็บเอาไว้ในรูปแบบยูเอสบีไดรฟ์ ไปมอบให้กับอัยการรุ่นพี่ที่เคยทำคดีการไฟไหม้ของโดฮันกรุ๊ปเมื่อ 15 ปีก่อน (คดีเดียวกับที่พ่อยูริเสียชีวิตนั่นแหละ) ซึ่งข้อมูลที่จองโฮให้ไปนั่นจะระบุชัดเจนเลยว่าพ่อของเขา ที่ตอนนี้ดำรงตำแหน่งเป็นอัยการสูงสุด มีส่วนเกี่ยวข้องในการช่วยปกปิดความผิดให้โดฮันกรุ๊ป เขาขอร้องอัยการรุ่นพี่ว่า ขอเวลาเขาทำเรื่องบางเรื่องก่อนสองสามวันก่อนที่จะเปิดโปงเรื่องนี้

หลังพบอัยการรุ่นพี่ จองโฮก็ไปหาแม่ที่บ้าน เขาไปที่นั่นด้วยความรู้สึกผิดที่จะบอกกับแม่ว่า ให้ท่านเตรียมใจไว้ เพราะไม่กี่วันที่จะถึงนี้ จะมีข่าวที่ทำให้แม่ตกใจ และแม่อาจจะโดนอัยการเรียกตัวไปสอบในฐานะพยานอีกด้วย ส่วนพ่อคงต้องลงจากตำแหน่ง แต่จะโดนลงโทษแค่ไหนคงได้รู้หลังจากสอบสวนเสร็จ “ผมรู้สึกผิดกับแม่ แต่ผมเชื่อว่าแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องครับ” จองโฮเอื้อมไปจับมือแม่ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

ทุกสองเดือนหมอพัคจะไปเป็นแพทย์อาสาที่เกาะซุงพยอง เป็นเกาะเล็ก ๆ อันห่างไกลอยู่บนทะเลเหลือง แต่คราวนี้เขาอยากให้พนักงานลอว์คาเฟ่ไปกับกับเขาด้วย เพื่อไปเปิดบริการให้คำปรึกษาด้านกฎหมายกับชาวบ้าน ยูริตอบตกลงทันที

ที่เกาะซุงพยอง … หมอพัค ยูริ และพนักงานลอว์คาเฟ่อีกสองคนไปถึงพร้อมกับการต้อนรับอย่างดีจากผู้ใหญ่บ้าน ส่วนที่พักก็ถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้อย่างเพียบพร้อม เมื่อยูริเปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับตกใจ มีคนนอนอยู่ … จองโฮ ใช่ จองโฮมาด้วยตามคำชวนของหมอพัค และเขาก็มาถึงล่วงหน้าหนึ่งวันก่อน

นี่เป็นครั้งแรกที่ยูริได้เจอหน้าจองโฮ หลังจากคืนแห่งรอยจูบที่มีให้กันในวันนั้น แต่ … แต่คำแรกที่จองโฮพูดออกจากปากคือ “ขอโทษ ฉันพลาดเอง” จากนั้น ยูริก็พ่นความในใจอันยาวเหยียดใส่หน้าจองโฮ …

“หายไปตั้งหลายวัน สรุปคำพูดออกมาได้แค่นี้เองเหรอ แต่จะบอกอะไรให้รู้นะว่าสำหรับฉันมันไม่ใช่ความผิดพลาด ถ้าฉันเป็นนาย ฉันคงไม่กล้าทำแบบที่นายทำหรอก เพราะมันทำร้ายจิตใจกันมากเกินไป นี่เห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไง บัดซบจริง ๆ เลย” ความอัดอั้นของยูริถูกเปลี่ยนเป็นน้ำตาที่ไหลซึมออกมา

เหตุผลน่ะมี แต่กลัวที่จะพูด

รุ่งขึ้น หมอพัคกับยูริเปิดบูธคู่กัน บูธหนึ่งให้บริการทางการแพทย์ อีกบูฑหนึ่งก็ให้บริการคำปรึกษาด้านกฎหมาย แต่บูธยูริเงียบเหงาเหลือเกิน มีแต่ชาวบ้านมาขอดื่มกาแฟดริปฟรี แต่คุณลุงคุณยายที่ได้ดื่มก็บ่นออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่ากาแฟห่วยเพราะมีรสขม จนต้องพากันไปเอาน้ำตาลกับครีมเทียมมาใส่ช้อนพูน ๆ แหม่ งานนี้บาริสต้าอึนกังถึงกับเกาหัวแกรก ๆ กว่าจะดริปได้แต่ละหยดพิถีพิถันขนาดไหน ดันมาบอกว่ากาแฟขมซะอย่างงั้น (555) … แต่ไม่ผิดนะ ก็ไม่รู้จักนี่ กาแฟดิ๊ปเดิ๊ปอะไรนั่น

แต่แล้ว ยูริก็ได้คุณยายคนหนึ่งเข้ามาขอรับคำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องการปิดทางเดินสาธารณะ ซึ่งคู่กรณีก็เป็นคุณยายอีกคนที่ไปขอรับคำปรึกษากับจองโฮเช่นกัน

คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ … คุณยายสองคนเนี่ยเป็นเพื่อนบ้านที่คบกันมายาวนานกว่าสามสิบปี ทั้งสองก็ปรองดองกันมาตลอด จนมามีเรื่องเมื่อไม่นานมานี้ ที่อยู่ดี ๆ คุณยายรุ่นพี่ก็เกิดปิดทางไม่ให้คุณยายรุ่นน้องใช้ทางลัดเดินตัดผ่านบ้านเพื่อขึ้นเขาไปเก็บของป่า ทำให้ต้องเดินอ้อมไกลไปขึ้นทางเขาอีกฟาก ทำให้คุณยายรุ่นน้องที่ใช้ทางนั้นเดินมาตลอดก็รู้สึกไม่พอใจ

จริง ๆ ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่การไม่ให้ใช้ทางลัด แต่ปัญหามันอยู่ที่คุณยายรุ่นพี่ดันไม่ยอมบอกเหตุผลนี่สิว่าทำไมถึงไม่ให้ใช้ทางนั้น ยิ่งโกรธเข้าไปอีกเมื่อถามเป็นร้อยครั้งพันครั้งก็ไม่ได้คำตอบ คุณยายรุ่นน้องเลยเอาคืนโดยการปิดทางเดินที่ใช้ที่ดินเธอเป็นทางผ่าน บ้านคุณยายรุ่นพี่จึงไม่มีทางเข้าทางออก

เอ ทำไมเล่าไปเล่ามามันเกินไปคล้าย ๆ กับเรื่องของยูริและจองโฮนะ ที่ว่าอยู่ดี ๆ อีกคนก็มีท่าทีเมินเฉยต่อความสัมพันธ์โดยที่ไม่บอกว่าทำไม ถามเท่าไรก็ไม่ตาม อีกฝั่งก็เลยเอาคืนด้วยการเย็นชาใส่บ้าง มันก็เป็นซะอย่างงั้น …

ด้วยความที่มันคล้ายกันเนี่ยแหละ แทนที่ยูริกับจองโฮจะโต้เถียงกันเรื่องคุณยาย ทั้งสองกับโต้เถียงกันเรื่องของตัวเอง ชาวบ้านทั้งเกาะต่างดูคนทั้งสองโต้เถียงกันด้วยความสนใจ

จนจองโฮบอกยูริว่า เรื่องบางเรื่องมันพูดยากมาก มันกลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วจะทำให้โดนเกลียด หรือถึงขั้นโดนเลิกคบ เขาขอให้รอเวลาที่เหมาะสมก็จะได้รู้เอง … เมื่อจองโฮพูดจบ คุณยายรุ่นน้องก็เข้าใจคุณยายรุ่นพี่ทันที คุณยายทั้งสองกอดกันร้องไห้กันกระจองอแงอย่างกับเด็ก ๆ ท่ามกลางความดีใจของคนทั้งเกาะที่เห็นทั้งสองกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง

ยูริเข้าในสิ่งที่จองโฮบอก แต่เธอก็ไม่ชอบมันอยู่ดี เธอจึงเรียกเจ้าสิ่งนี้ว่า “เกาะแห่งความลับที่กั้นกลางระหว่างหัวใจ”

ต๊อกตาเยิ้ม

คุณยายรุ่นพี่หรือคุณยายนา เชิญยูริกับจองโฮไปทานข้าวที่บ้านเพื่อเป็นการขอบคุณ ระหว่างที่คุณยายเดินไปหยิบกับข้าวมาเสิร์ฟ จะด้วยความอะไรไม่ทราบได้ ยูริเห็นถุงต๊อกวางอยู่ นางจึงถือวิสาสะหยิบมากิน ก็กินไปหลายชิ้นอยู่

ตอนแรกก็ไม่มีอะไร แต่พอจะกลับนี่สิ ยูริเริ่มออกอาการแปลก ๆ เริ่มด้วยคุยกับมดมั่งล่ะ เริ่มมองหลังคาบ้านเป็นดาวที่หมุนวนรอบตัวบ้างล่ะ สักพักเท่านั้นล่ะ อาการรั่วเต็มรูปแบบก็ปรากฏ ลงไปนอนว่ายน้ำท่ากรรเชิงบนกองพริกตากแห้ง หัวเราะคิกคักไม่หยุด ทำเอาจองโฮตกอกตกใจเป็นการใหญ่ หมอพัคต้องรีบวิ่งเข้ามาดูอาการ ไล่ไปไล่มาก็รู้ความจริงว่า ต๊อกที่ยูริกินเป็นต๊อกกัญชา !

คุณยายรุ่นพี่สารภาพว่า เหตุผลที่ไม่ให้คุณยายรุ่นน้องผ่านทางลัดขึ้นเขาก็เพราะลูกชายเธอปลูกกัญชา แต่ที่คุณยายทำต๊อกกัญชาเอาไว้กิน เพียงต้องการใช้สรรพคุณในการบรรเทาปวดและช่วยให้นอนหลับสบาย แต่หมอพัคแย้งว่ากัญชามันมีผลต่อสมองในด้านลบมากกว่าด้านบวก

คุณยายและลูกชายถูกจับส่งตำรวจในข้อหาเกี่ยวกับยาเสพติดให้โทษ

จองโฮมารู้ภายหลังว่าที่คุณยายทำต๊อกกัญชากินนั้น เพราะคุณยายเป็นโรคร้าย แต่ไม่บอกใครและไม่ต้องการไปรักษาที่โรงพยาบาล คุณยายอยากตายที่บ้านของตัวเองที่อยู่มาทั้งชีวิต ท่ามกลางเพื่อนบ้านจนลมหายใจสุดท้าย จองโฮมาปลอบคุณยายในห้องขัง “คุณยายทำผิดครั้งแรก ไม่ติดคุกหรอกครับ” ส่วนลูกชายคุณยายน่าจะติดคุกหัวโต เพราะเป็นทั้งผู้ผลิตและผู้ค้า

เรื่องที่ต้องสะสาง

วันรุ่งขึ้น ยูริฟื้นขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แถมยังงง ๆ ว่าตัวเองไปกินเหล้าตอนไหนถึงได้เมาเรื้อนขนาดนั้น ในเวลาเดียวกันนั้น ก็มีรายงานข่าวด่วนทางทีวี ระบุว่าพ่อจองโฮประพฤติผิดต่อหน้าที่โดยการรับสินบนเพื่อปกปิดความผิดให้กับโดฮันกรุ๊ปเมื่อปี 2006

ยูริช็อกและเสียใจมาก เพราะเธอเชื่อมาตลอดว่าพ่อจองโฮทำตามหน้าที่อย่างสุดความสามารถแล้ว แต่มันไม่ใช่

จองโฮรีบวิ่งมาหายูริทันทีเมื่อเห็นข่าวทางทีวี เขายอมรับกับเธอว่าเรื่องนี้แหละที่เขารอสะสาง แต่คำตอบที่ได้จากยูริที่น้ำตายังไหลนองหน้า ก็คือ “จองโฮฉันเริ่มเกลียดนายอย่างที่นายเคยบอกแล้ว”

จองโฮมองตายูริด้วยสายตาอันหนักแน่นแกมอ้อนวอน “จะเกลียดหรือจะผลักไสฉันหรือจะทำยังไงก็ได้ ขอแค่อย่าทิ้งฉันไปก็พอ”

Photos : ภาพหน้าจอจาก KBS2 Korea