Queen of Tears EP.5 รีแคปโดย Kopook
ความเดิมตอนที่แล้ว : ฮยอนอูรู้สึกไม่โอเค หลังจากอึนซองเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตของแฮอินมากขึ้นเรื่อย ๆ ระหว่างนั้น แฮอินเดินทางไปยงดูรี เพื่อช่วยพ่อฮยอนอูหาเสียงลงสมัครรับเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้าน
ฮยอนอูปั่นจักรยานพาแฮอินซ้อนท้ายฝ่าสายฝนกลับมาถึงบ้าน
คืนนี้ ทั้งสองต้องนอนห้องเดียวกันที่บ้านยงดูรี ฮยอนอูหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าให้ เป่าผมเสร็จเขาก็ทำแผลถลอกที่เข่าและที่ข้อมือให้เธอ ด้วยความใกล้ชิด ทำให้เกิด บรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างคนทั้งสอง เหมือนประกายไฟเล็ก ๆ ที่กำลังจุดเชื้อไฟที่มอดดับมานานหลายปีให้กลับลุกโชนขึ้นอีกครั้ง …
ฮยอนอูค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปหาแฮอิน ทั้งสองจ้องตากัน ส่งผ่านความรู้สึก บางอย่าง ถึงกัน เมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ เธอก็หลับตาพริ้มรอให้ริมฝีปากสีชมพูของเขาเข้ามาสัมผัส แต่ …
ยังไม่ทันที่เปลวไฟจะลุกโชน ฮยอนอูก็ช็อตฟีล เขาลุกขึ้นและเปิดประตูออกไปจากห้อง ปล่อยให้แฮอินนั่งงงอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
ฮยอนอูเดินจ้ำออกมานอกบ้าน ปากก็พูดกับตัวเองไม่หยุด “นี่แกทำอะไรลงไป แกจะให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ แกจะทำผิดพลาดอีกไม่ได้ !?”
ฮยอนอูมานั่งก๊งที่บ้านพี่ชาย เขารู้สึกสับสน ความรู้สึกที่มีมันแน่นอกจนไม่อาจเรียบเรียงให้ชัดเจนได้ เขาคิดเพียงว่า คืนนี้เขาจะดื่มให้เมามายเพื่อลืมความเจ็บปวด เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก
เวลาเดียวกัน แฮอินนั่งรอฮยอนอูอยู่ในห้อง ผ่านไปเป็นชั่วโมง ทำไมยังไม่กลับ ? เธอจึงส่งข้อความไปถาม “อยู่ไหน ?” … เขาตอบกลับมาสั้น ๆ “นอนไปก่อนเลย”
แฮอินหงุดหงิด งุ่นง่าน กับคำตอบที่ได้รับ เปิดหน้าต่างชะโงกหน้าออกไปตะโกนด่าหมาที่เห่าไม่เลิก “เห่าหาอะไรวะ !”
แฮอินลงไปนอนแผ่บนเตียง พยายามข่มตานอนแต่ก็นอนไม่หลับ เธอได้แต่คิดว่า “เขากลัวที่ต้องนอนกับฉันขนาดนี้เลยเหรอ ?”
ไม่นาน ด้วยความเมา ฮยอนอูก็เอนตัวลงนอน ดาวที่เปล่งแสงอยู่บนฟ้าทำให้เขาคิดถึง ‘ลูก’ ลูกที่เขาไม่มีโอกาสแม้แต่ได้เห็นหน้า ความเศร้าแปรเปลี่ยนเป็นน้ำตา น้ำตาที่ไหลออกมา มันไหลออกมาไม่หยุด ไม่ต่างจากฝนที่โปรยปรายลงมาไม่หยุดเช่นกัน
เมื่อสองปีที่แล้ว หลังจากเสียลูก แฮอินสั่งให้คนย้ายข้าวของในห้องลูกออกไปทั้งหมด เธอเลือกเยียวยาหัวใจด้วยการลืม เธอบอกกับตัวเองเสมอว่า “เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ร้องไห้” เธอต้องเข้มแข็ง หรืออย่างน้อยก็ต้องให้คนอื่นเชื่ออย่างนั้น
ในขณะที่ฮยอนอูอยากจะเก็บทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิม ทั้งคู่ล้วนเจ็บปวด แต่เลือกจัดการกับความเจ็บปวดแตกต่างกัน ฝ่ายหนึ่งเลือกที่จะมูฟออน อีกฝ่ายเลือกที่จะเก็บความทรงจำไว้ ทำให้เกิดเป็นรอยแยก จนความสัมพันธ์ของทั้งคู่แตกสลาย นับแต่วันนั้น เขาก็มานอนที่ห้องลูก ทั้งสองแยกห้องกันนอนนับแต่วันนั้น
เมื่อกลับมาถึงโซล ฮยอนอูประหลาดใจที่เห็นอึนซองอยู่ที่บ้าน นั่นเป็นเพราะแม่ของแฮอินเชิญเขาให้มาพักที่นี่ อ้างว่าเพื่อความสะดวกในการคุยธุรกิจกับแฮอิน
จริง ๆ แล้วอึนซองมีแผนเตะฮยอนอูออกไปจากบ้านหลังนี้ และแผนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ซูชอล (รับบทโดย ควักดงยอน) น้องชายจอมงี่เง่าของแฮอิน นำโปรเจกต์ใหญ่มาเสนอคุณปู่ เป็นโครงการรีสอร์ตครบวงจร มูลค่า 1.9 ล้านล้านวอน โดยใช้เงินลงทุนจากกองทุนของอึนซอง ดูเหมือนทุกคนจะเห็นดีด้วย มีเพียงฮยอนอูที่เตือนว่า โครงการนี้เสี่ยงเกินไป
ระหว่างนั้นแฮอินไปเยอรมนีโดยไม่บอกใคร เพราะไม่ต้องการให้ใครมองว่าอ่อนแอ ฮยอนอูพยายามโทร. หา แต่ก็ติดต่อไม่ได้
เมื่อไปถึงศูนย์มะเร็ง แฮอินเข้ารับการตรวจร่างกาย ก่อนเข้ากระบวนการรักษา แต่เมื่อผลการตรวจออกมาปรากฏว่า จำนวนเซลล์เม็ดเลือดขาว (WBC) ของเธอต่ำเกินไป จึงไม่สามารถทำการรักษาได้
แฮอินมายังสถานที่ที่เรียกว่า A place of no sorrow เธอเดินไปพลางพูดกับตัวเอง “ห้ามเครียด” เดินลงบันไดได้ครึ่งทางก็ทรุดตัวลงนั่ง เนื่องจากรองเท้ากัด ระหว่างนั้นเสียงเรียกก็ดังขึ้น …
“ฮงแฮอิน” ฮยอนอูปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า พร้อมกับรองเท้าผ้าใบ เขาย่อตัวลงไปใส่รองเท้าให้
แฮอินยิงคำถามด้วยความสงสัย “รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ ?”
“ตอนเรามาฮันนีมูน คุณบอกว่าชอบที่นี่มาก”
แฮอินยืนขึ้น “ฉันไม่เคยบอกว่าชอบที่นี่ ‘A place of no sorrow’ ก็แค่คำโกหกของไกด์”
“คุณก็โกหกไม่ต่างกัน คุณสัญญาจะไม่ทำให้ผมร้องไห้ บอกให้ผมเชื่อใจ แต่คุณทำให้ผมร้องไห้ตลอดเวลา รู้มั้ยทำไมผมถึงแยกห้องนอน เพราะไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าผมร้องไห้ทุกคืน”
แฮอินจ้องผู้เป็นสามี “ฉันเคยบอกคุณหรือเปล่า ฉันต้องการให้คุณอยู่เคียงข้าง …” แฮอินใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเปื้อนแก้ม ก่อนจะใช้มือข้างเดียวกันยื่นออกไป “… กลับบ้านกันเถอะ ฉันเคยคิดว่ามีปาฏิหาริย์อยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่ฉันต้องการคือกลับบ้านกับคุณ”
ทั้งสองโถมตัวเข้าโอบกอดกันและกัน น้ำตาหลั่งไหลออกมา ณ สถานที่ที่ไม่มีมีความเศร้า ดังนั้น น้ำตาของทั้งคู่อาจไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้า แต่เป็นน้ำตาที่เซาะทำลายกำแพงแห่งความเย็นชา น้ำตาที่เซาะกร่อนความไม่เข้าใจ ให้พังทลายลง